Henüz 18 yaşımı doldurmadan abimin telefonumda bir erkekle mesajlaştığımı görmesiyle kafamdaki düşünce alevlendi. Nasıl uyandığımı size anlatamam. Birkaç gün öncesinden beri böyle bir şeyin olacağını hissediyordum, ancak zamanının gelmesini bekliyordum. Abim o mesajı görünce yanağıma bir tokat attı. Acısını hissetmedim, hissedemedim çünkü ruhumdaki acı daha büyüktü. Hemen duşa girdim, ardından dışarı çıkabileceğim kıyafetlerimi giydim. Tartışma daha da alevlendi ve ben balkona çıkarak insanlara “Polisi arar mısınız?” diyerek ağladım. Ancak onların tek yaptığı, beni bir ergen gibi izleyip görmek oldu. Ergen olabilirim, ama yaşadığım acı ergenliğime sığmıyor. Ardından babam beni hayat kadını olacağım diye suçlarken, abim çoktan olduğumu söylemişti. Buna katlanamadım çünkü ben 3 yaşındayken beni terk edip annemi aldatan adamın bunu söylemeye hakkı yoktu. Bir de Instagram hesabımda açık bir kıyafetimi gören abim, bu sefer tam uyurken kolumdan sertçe çekti ve uyandırdı. İnanır mısınız bilmiyorum, ama sanki ölecekmişim gibi hissettim. Nefesim kesildi, ağlamakla ağlayamamak arasında kaldım, şaşırmıştım… En çok da korkmuştum.

Sonunda 18 yaşına geldim ve bu sefer kaçmadım. Hemen evi terk ettim. Üstelik hiçbirini umursamadım. Çünkü onlar beni umursadıklarını düşünseler de, öyle değillerdi.

Onlar yüzünden şiddet gördüm, zorbalık gördüm, okulu bıraktım, hayallerimden ve hedeflerimden vazgeçtim. Ama yemin ederim ki kendilerini suçlamak yerine beni suçluyorlar.

Ben Doğu’nun bu soğuk kışında evi terk edip dışarda kalmayı göze alırken, onlar bunu sadece çocukluk olarak görüyor.

Çocukların da bir kalbi var.

Artık aileme, “Ben Müslüman değilim” demek istiyorum. Ben siz değilim. Siz benim hayatımı yaşamıyorsunuz. Siz benim hayatımı yönetemezsiniz. Çünkü bu benim hayatım.

Anneme, babama, abime bağırmak istiyorum.

Benim annem, çocuklarını düşünmeden giden bir adama aldatılan bir kadın.

Benim babam, 3 yaşındaki kızının gözleri önünde annesini aldatan bir adam.

Benim abim, annesiyle kardeşini terk edildiğinde babasının yanına gidip bizim günlerce aç kaldığımıza tanık olan bir çocuk.

Benim suçum neydi? Kendi hayatımı yaşamak istemem mi?

Biliyor musunuz, babamın öpüştüğü kadın bana o yaşımdayken çilekli rondo verdi.

Ve ortaokul öğrencisiyken bu anı aklımdan silmiştim, ama hala çilekli rondo alırdım. Sonra geçmişimi düşündüm ve o anıya tutundum.

2 gün sonra babam doğuya geliyor ve benimle konuşmak istiyor. Umarım hayattan soğutmazlar beni.

Çünkü bir bakmışım bu gün varım, ertesi gün yokum. Lütfen bana bunu yaptırmayın.