bir devlet üniversitesinde akademisyen olan bir kadınım

Merhaba, ben bu siteyi çok yeni fark ettim ve hepiniz adına çok üzüldüm. İçimden birkaç şey paylaşmak geldi. Öncelikle kendimi biraz tanıtmak istiyorum. Ben neredeyse 30 yaşında, iyi eğitim almış, bir devlet üniversitesinde akademisyen olan bir kadınım. Açıkçası bu siteyi gördüğümde hem şaşırdım hem de bunun çok normal olduğunu düşündüm.

17 yaşında kendi isteğimle biraz da babamı mutlu etmek için kapandım. Kapalı olmak bana ağır gelmedi. Kapalı olmak, içimdeki enerjiye, bilgi merakına veya mutluluğuma engel olmadı. İstediğim kadar özgür olduğum çok güzel bir üniversite hayatı da yaşadım. Anlık kararlarla canım istediği şekilde şehirleri hatta yurtdışını dahi gezdim ve bunların hepsini kapalı bir şekilde yaptım. Tesettürümden veya yaşayışımdan utanmadım, çünkü öyle bir şekilde yetiştirilmedim.

Fakat son zamanlarda ben de açılmayı düşünüyorum. Bunun sebebi inançsız olmam, ailemin zoruyla kapalı olmam vs. bunların hiçbiri değil. Sadece son zamanlarda kapalı olmak beni yormaya başladı. Evet, kapalı olmak büyük bir sorumluluk almak demek. Çünkü kapalı olduğunda sadece bir birey değil, aynı zamanda bütün Müslümanları temsil eden biri olarak var oluyorsun ve bunun sorumluluğu gerçekten de çok ağır. Bu düşüncemi yanlış bulanlar veya farklı düşünenler olabilir, fakat ben tesettürlüyken sadece kendim için değil, tesettürü üzerinde onurla taşıyan, kalplerindeki İslam’ı samimiyetle yansıtan insanlar için de hareketlerime ve davranışlarıma dikkat ettim. Tesettür beni birçok şeyden korudu bu anlamda. Lakin artık bu sorumluluğu taşımaktan yoruldum sanırım. Artık sadece bir birey olarak yaşamak, başka insanların ve inançların sorumluluğunu almadan yaşayabilmek istiyorum. Tesettürlü veya tesettürsüz bütün insanların seçimlerine saygı duyuyorum. Bir arkadaşım kapanmak istediğini söylediğinde de açılmak istediğini söylediğinde de umarım mutlu olacağı tercihi yapabilir diyorum içimden. Tesettür her ne kadar kolay görünse de çok zor bir karar, en azından benim gibi sorumluluk hisseden insanlar için. Bu yüzden herkese bu sorumluluğu almadan önce kendi içinde düşünüp karar verme fırsatı sunulmasını diliyorum.

Bu arada, benim de ailem açılmam konusunda beni desteklemeyeceklerdir. Muhtemelen çok üzülecekler, belki üzüntüden ne yapacaklarını bilemeyip bana kızacaklardır. Onları üzmeyi hiç ama hiç istemem. Mükemmel bir aile değillerdi belki, fakat kendilerince beni hep doğru olduğunu bildikleri yere yönlendirdiler. Bana zarar veren tercihlerde bulunmuş olsalar da onları seviyorum ve bana bu hayatı yaşattıkları için minnettarım. Umarım bu kararımdan dolayı çok üzülmezler ve beni anlayabilirler.

Buradan diğer arkadaşlarıma da naçizane bir öneride bulunmak istiyorum. Herhangi bir görüşten, inançtan veya fikirden insanlar yüzünden soğumayın. Kararlarınızı insanlar yüzünden almayın. Kararlarınızı bir başka insanı mutlu etme arzunuzun ya da birine olan hırsınız veya öfkenizin yönetmesine izin vermeyin. Çünkü bu hayattaki en büyük pişmanlıklarınız, kendinizin sandığınız fakat başkaları yüzünden verdiğiniz kararlarınızdır.

Hepinize mutlu bir hayat diliyorum.