Merhaba,

Uzun zamandır bu sitedeki yazıları okuyorum ve açılmayı düşünüyorum. Benim hikayem şu şekilde:

Ortaokulu bitirdiğim yazın babam, beni imam hatibe göndereceğini ve annemin de büyüdüğümü belirterek kapanmamı istediğini söyledi. İstemedim, ancak annem ısrar etti. Sürekli kendi şallarını takıp “Sana çok yakışıyor” diyerek beni ikna etmeye çalıştı. Kırılmaması için “Evet, güzel” dedim. Şallarının arasından takabileceğim bir şal seçti ve okulun ilk günü onu takmamı söyledi. Okulun ilk günü geç kaldığım için açık olarak gidebilmeme izin verdi. İlk 2 hafta açık olarak okula gittim. Ancak sonrasında annem bana bir şal aldı ve beni sabahları uyandırmak için hiç kalkmayan annem, sadece şal bağlamam için özel olarak uyanmaya başladı. 9. ve 10. sınıfların ilk 2 ayını okulda kapalı, dışarıda açık olarak geçirdim. 10. sınıfta ise aniden kapandım. Okulda kapalı, dışarıda açık olmak saçma gelmeye başlamıştı ve arkadaşlarım ya gerçek hayatta da kapanmamı ya da okulda da açık olmamı söylüyorlardı. Bu yüzden bu şekilde kapandım. Dar pantolonlarımı çöpe attım ve farklı renklerde şallar ile yeni kıyafetler aldım. O zamanlar bu durumdan keyif alıyor ve mutluydum. Ailem ve çevrem de beni kapalı olduğum için sürekli tebrik ediyordu, gözlerinde daha çok değer kazanmıştım. Annem, açıkken giydiğim dar pantolonlara çok kızardı (vücudumda belli olmaması gereken yerler belli oluyormuş). Ancak kapandıktan sonra uzun kıyafetler giydiğim için artık dar pantolon giymeme izin vermeye başladı. Ama bir kere soğumuştum ve artık giymiyordum. Evin içinde ise tayt giymeye devam ettim. Bir gün babam bana, “Defol git odana, etek giy, bir daha bunu giyme, terbiyesiz!” diye bağırarak beni odama gönderdi. 5 dakika sonra annem geldi ve babamın haklı olduğunu söyleyerek, eşi olmasına rağmen hatta onun bile evin içinde tayt giymemesine rağmen benim giymemin çok ayıp olduğunu dile getirdi. O taytı aynı hafta yırtıp çöpe attım ve 2020 yazında tam anlamıyla tesettüre girdim. Bu sefer yaşımdan büyük giyindiğimi söylediler ve kıyafet tarzımı tekrar değiştirdim. Yine de, her şeye rağmen kapalı olmaktan mutluydum.

12. sınıfta annemin yaptıklarını akrabalarımın yanında anlattığımda annem beni yalanladı kıyafetime asla karışmadığını kapanmam için tek bir kelime bile etmediğini söyledi. Dediğim gibi her şeye rağmen kapalı olmaktan mutluydum. Fakat bu sene dershaneye başlayınca işler değişti. Aslında, sandığım gibi mutlu değilmişim. Düşüncelerimle dış görüntümün birbirine uymadığını ve mutsuz olduğumu fark ettim. Eğer açılırsam, gerçekten çok açık giyinmeyeceğim. Annem, ancak çok açık giyinmemek ve saçlarımı heves ettiğim maviye boyamamam şartıyla açılırsam karışmayacağını ve izin vereceğini söylüyor. Yine de bunun sadece sözde olabileceğinden ve eğer açılırsam, annemin yine bana uzun kıyafetler giydirmeye çalışabileceğinden korkuyorum. Yakında 19 yaşına gireceğim ve bunu anneme açıklayacağım. Umarım ben de bu savaşı zaferle bitirebilirim.