Merhaba, ben S. , 17 yaşındayım. 13 yaşında ortaokuldan mezun olduğum yılın yazı kapandım. Tıpkı annem, ablam ve bütün akrabalarım gibi. Bunu o yaşımda hiç düşünmeden sanki bunu yapmam zorunluymuş gibi yaptım. O yaşta birinin böyle bir karar vermesi ne kadar kendi kararı olabilir ki zaten? Bütün çevrem öyle olduğundan kapandım ama son bir yıldır artık bu şekilde gezmek istemiyorum. Kendimi özgür hissetmiyorum, saçlarımı açıkken seviyorum. İstediğim gibi giyinip çıkamıyorum dışarıya.
Aileme bu konuyu geçen yaz açtığımda bağırarak tepki verdiler. Babam kafanı açıp evde oturursun gibi cümleler söyledi. Havalar sıcaktı yazın, dayanamıyordum, dışarı çıkmak istiyordum ama uzun kıyafetler giyip kafama da şal takmak zorundaydım. Bunlardan aileme bahsettiğimde dalga geçerek güldüler beni ciddiye almadılar. Onlara göre tek önemli şey din. Bu hayat bile önemli değil benim mutluluğum kariyerim onlar için önemli değil. Onlar sadece benim namaz kılıp başımı kapatmama bakıyorlar. Tek umursadıkları bu. ‘Ne yaparsan Allah için yap’ lafı dillerinden düşmüyor ve ben gerçekten bıktım. Bütün akrabaların içinden böyle düşünen bir tek ben varım. Bana göre din, toplumu yönetebilmek adına çıkarılmış maddelerden başka bir şey değil…

Evde din muhabbeti açılınca sinirlenip anında odama kaçıyorum, ağlıyorum. Hiçbir şeye katlanamaz oldum. Birkaç ayım kaldı sadece tüm bunlardan kurtulabilirim sonra. Üniversite sınavına gireceğim. Kazanmam şart oldu bana. Kendim için, özgürlüğüm için başka bir ile gidip ailemin bu mantıksız ve baskıcı fikirlerinden kurtulmam gerek. Son olarak şundan da bahsetmek istiyorum. Türkiye’de kapanmak isteyen bir kadının karşılaştığı karşıt bir tepki veya eleştiri gündeme oturuyorsa; aynı şekilde başını açmak isteyen kadına şiddet, eleştiri, hakaret edildiğinde neden herkesin sesi soluğu kesiliyor, haber siteleri kör dilsiz oluyor? Lütfen bir olayın arkasında dururken diğerinin de arkasında durun. Herkes istediğini yapabilmeli.