Merhaba, adım Z*****. 14 yaşındayım. 1 saat önce keşfettim burayı. Aslında çok önceden duymuştum ama unuttuğum için bakamadım. İnternette gezinirken çıktı karşıma, hatırlayıp girdim okuduğum birkaç tanesini. Ağladım çoğuna, dua ettim. Ben ya 5. sınıfta ya da 4. sınıfta kapandım, hatırlamıyorum ama tek hatırladığım kendi isteğimle olmadığıydı. Annemle babamın 3 erkek çocuğu var, hep kız istemişler ve eğer olursa onu kapatacaklarını, hafız yapacaklarını ve düzgün bir insan olarak yetiştireceklerini söylemişler. Aslında ben doğmadan önce verilmiş zaten karar. Tek kız olarak geldim dünyaya. Annemin yaşının geçtiğinden şaşırmış herkes, şimdi bile annemi babaannem sanarlar. Tesettüre girdiğim ilk gün şöyle düşünürdüm: “Eğer ben kapanırsam cennete gideceğim ve aileme günah kazandırmayacağım, kapanmak zorundayım, çünkü annem öyle söyledi.” Kapandım böylece.

Şu an ne yazarsam kendimi ifade edebilirim diye düşünüyorum, umarım beni anlıyorsunuzdur. Kapandıktan sonra bizim mahallenin hemen biraz yukarısında Kur’an kursu var, oraya gönderdiler, 2 yıl o Kur’an’ı okudum. Oraya gitmeyi istemiyordum ama zorladılar, “Gideceksin, bitti” diyerek kapattılar konuyu, sesimi çıkaramadım. Benim ailem dindardır, etraftaki insanların açık kıyafetlerine bile laf ederler, “Hele şuna bak, nasıl giyinmiş? Yanacak cehennemde cayır cayır götü gözüküyor resmen kadının! Bak kızım, gör bunların halini, kalkışma sakın böyle işlere” derler.

Başımdaki örtü rahatsız etmeye başladı beni. Ailemin nasıl biri olduğunu anladığımdan, onlara hiçbir zaman bir şey anlatmadım, çünkü anlatırsam başım belaya girer, kıyamet kopar. Biraz ilgi göstersinler istedim, destek göreyim istedim. Kur’an kursundaki arkadaşıma anlattım istemediğimi, uzaklaştı benden, günah işlemek isteyen biriyle konuşmazmış.

Hatırladığım kadarını anlatıyorum buraya, sıralarını atlayabilirim, çünkü hangi zamanda yaşandığını, kaç yaşında yaşadığımı hatırlamıyorum. Seninki de dert mi diye düşünebilirsiniz, üzgünüm. Bana da bunlar büyük geliyor, dayanamıyorum. Artık kafamdaki dayanılmaz hale geldi, okul dışında dışarı adımımı atmadım, evden okudum Kur’an derslerini, ama bir süre sonra annemin unutkanlığından, hatırlamadığı günlerden yararlanıp okumadım. Böylece unuttum tabi Kur’an’ı.

Arkadaşlarım dışında kimse bilmiyor özelimi. Ailemin bilmesi gerekirken ben her şeyi arkadaşlarıma anlatır, onlardan tavsiyeler, destekler alırdım, asıl ailem değil de onlar aile oldu bana. Şimdi aileme hakkımda bir soru sorsanız, alakam bile olmayan şeyler söylerler, çünkü gerçek benliğimi göstermedim onlara, görmediler yüzümü.

Yengem biliyordu bir de zorla kapandığımı, istemediğimi. Aralarında tartışma çıkınca söyledi anneme kapanma hakkında düşüncelerimi. Geldiler yanıma konuştular, “Cehennemde yanmak mı istiyorsun sen, bizi de mi yakacaksın? Allah’tan korkmuyor musun?” gibi laflar söylediler yine. Yine diyorum çünkü alışkınım duymaya, hep söylerler. O gün yalan söyledim korkumdan yengeme ve annesine attım suçu, “Ben istemedim, beynimi yıkadılar, üstüme geldiler o yüzden.” Yengemle büyük kavga ettiler, gidip abimle konuştu sonra, “Kızımın beynini yıkamasın, git söyle karına.”

Bir gün arkadaşım konuştu, “Böyle olmaz, git konuş, söyle istemediğini” dedi. O gün ilk defa belki izin verirler diye düşünüp cesaretlendim, ama hemen söyleyemedim, 2 gün sürdü söylemem. 2 gün boyunca gerginlikten ağladığımı hatırlıyorum. Ayna karşısına geçip onlarla konuşuyormuşum gibi hazırlanırdım. En sonunda akşam dizi izlerken geçtim karşılarına, oturdum, söyleyemedim hemen, yüzlerine baktım sadece. İzledikleri dizi reklama girince daldım hemen söze, “Anne, ben açılsam?”… Annem, “Tamam git işle günahını, laf anlatamıyorum ben sana, niyetin belli senin” dedi. İnanmadım sözlerine, çünkü biliyorum ertesi gün dediğini unutacak ve kabul etmeyecek. En çok babam verdi tepkiyi, bağırdı, çağırdı. Kalktı ayağa, tişörtünü yukarı çekti, göğsünün hemen biraz altına kadar, “Böyle mi giyeceksin? Götünü başını açıp ortalarda gezinecek misin? Ben ne yaptım, neydi benim günahım da böyle oldun, sen kimin kızına gülüm de böylesin” sözlerinden sonra çıktı gitti salondan, ağlamaya başladım, çok zoruma gitti önlerinde ağlamak, “Sırf açılmak için mi ağlıyorsun önümde?” dedi annem. Bir daha önlerinde ağlamayacağımı söz verdim kendime, ama tutamadım.

Ertesi günü dediğim gibi oldu. Sabah evde ekmek yoktu, ekmek almaya gidilmesi lazımdı. Annem abime söyledi, “Sen git al” diye, abim de, “Z***** niye almıyor?” dedi. “Z***** gidemez, başını yapması uzun sürüyor 5 dakika git al sen” dedi. Sordum, “Dün akşam boşuna mı konuştum ben seninle?” dedim. “18 yaşına kadar benim emrim altındasın, ondan sonra ne bok yapıyorsan yap, kapanacaksın şimdi” dedi. O gün annemin aslında kabul etmeyeceğini, akşamki sözlerinin yalan olduğunu bilsem bile çok kırıldım. Ailem de babaannemlere gittiği için tek kalmıştım evde, ağlaya ağlaya arkadaşıma anlattım. Aklımdan dışarı açılsam, eve dönünce kafamı örtsem diye bir düşünce geçti, ama yapamadım, çünkü mahallede herkes tanıyor bizi, çocukları da benimle aynı okulda okuyor, okul da bizim mahalleye çok yakın, görürlerse yetiştirirler aileme.

Teyzemlere gittik bir gün, teyzemin kızı açık. Dışarı çıkıp gezeceklerdi, kuzenim de geliyordu, ben dışarı çıkmadığımdan beni de götürmek istediler. Gitmeyi istemedim zaten, kıyafet de getirmemiştim çok, getirdiklerim de evde olacağım için açık kıyafetlerdi, kapalı olanları da kirli sepete atmıştım. Kuzenimin kıyafetlerinden verdiler, kısa kolluydu, ama annem bir şey demedi, göbeği hafif açık gibi gözükse de değildi. Babam yine bağırdı, çok tepki gösterdi. Kuzenim de “Kızın üstüne çok gidiyorsunuz” dedi. Ben ağlayıp istemedim gitmek. Dinlemedi, annem babama “Burada tanıdık yok zaten, giysin boşver “dedi. O gün açık çıktım. En mutlu günüm olabilirdi çünkü ilk defa huzurlu hissettim.

Yeniden konuşma kararı aldım, annemin tepkisi bu sefer sertti, iş şiddete kadar gidecekti. Etmediler kabul, şiddetle tehdit ettiler, korktum yapamadım. O gün okuyup buradan ayrılmak istedim.

1 Şubat’ta yaşandı son yazdığım. Bugün 10 Şubat. Çok anlatamadım kendimi, atladığım, bahsetmediğim kısımlar oldu ama umarım beni anlayabilmişsinizdir.