Merhaba, öncelikle çok yalnız hissettiğim için kendim gibi insanların var olduğunu bilmeye ihtiyaç duydum ve birçok mektubu okudum. Kendi adıma kahrolurken bir de sizler yaktınız yüreğimi.
Ben 27 yaşında bir kadınım, 16 yaşımda kapandım, kendi isteğimle olduğunu düşünüyordum (öyle sanıyordum) ama yine de ta ilk günden itibaren “Bu ben değilim” dedim, yabancılaştım kendime. Ama kimseye doğru olanı söyleyemedim, alışırsın, vesvese bunlar diye diye yıllarım geçti. Kendimi kaybettim. Ben hep kardeşlerim için, arkadaşlarım için, ailem için yaşamış biriyim, hep fedakar deyip severler beni, düşünceli deyip severler, ikinci annemiz deyip severler. Ama Hülya’yı kim seviyor, bilmiyorum artık umurumda da değil. Çok sıkıldım böyle yaşamaktan, çok yoruldum. Geçen gün aylardır hiç gülmediğimi fark ettim ki ben eğlenmeyi, gülmeyi, espri yapmayı, kahkaha atmayı, taklit yapmayı çok severdim. Şimdi içimde, evimin perdeleri kapalı, hiç ışık yok.
Bir yıl evvel kuzenime açılmak istediğimi, boğulduğumu söyledim, o da aynı durumdaymış ve benden önce davranıp cesaret edip açıldı. Bütün aile beni suçladı, “Hep o girdi kızımızın aklına” deyip beni kötü bellediler. Olsun… Ben aileme söylemek istiyorum ama nasıl, ne zaman demem gerek bilmiyorum. Anneme söylemiştim bir kere, güldü, kahkaha attı, ciddiye bile almadı, bizi de kendini de rezil mi edeceksin dedi, dalga geçti ve yüksek yüksek kahkahalar attı… Cesaretim hiç yok. Annemin ne diyeceğini pek umursamıyorum açıkçası, çünkü aramız hiç iyi olmadı zaten. İçten “kızım” deyip sarıldığını hatırlamıyorum bile. Kardeşlerimin işlerini gördüğümde sevdi beni, evin işlerini gördüğümde sevdi, çalışıp para getirdiğimde sevdi.
Babama gelince, o beni sever, bilirim. Üzülmemi de hiç istemez, bilirim. Ama bilir gibi, ne zaman açık birini görse “Sakın duruşunuzu bozmayın, sakın edepli giyiminizi bozmayın, ben sizinle gurur duyuyorum” der. Korkum daha da büyür içimde, boğar beni.
Benim kendimi sevmeye ihtiyacım var, isteğim gibi görünmeye ihtiyacım var, benim yeniden ben olmaya ihtiyacım var, benim Hülya olmaya ihtiyacım var. Psikoloğa gitmek istiyorum, ama henüz buna da cesaretim yok. Saçlarım yeniden yüzüme dolaşsın, rüzgar dağıtsın, toka bile takmayım istiyorum. Hasretini çektiğim özgürlüğe önce saçlarım kavuşsun. Bir gün cesaretimi toplarsam, umarım kendim olmak için enerjim ve hevesim hala vardır. Yaşımdan çok daha büyük, çok daha yorgun olmayı artık kaldıramıyorum…