Ne diyeceğimi bilemiyorum. Nasıl bu denli değiştiğimi bilmiyorum. Kendim gibi hissedemiyorum. Kafamı toplayamıyorum. Tek bir gelişme bile olmuyor hayatımda. O kadar monoton ki bazen her şey başa sarıyormuş gibi hissettiriyor. Kafamı toplayamıyorum. Ders çalışırken aklım hep başka yerde oluyor. Bu benim lehime. Dışarı çıkmak istemiyorum resmen.
Kaykay süren birisiyim ve insanlar kapalı olduğum için yargılayıcı bir şekilde bakıyor. Bazıları havalı olduğumu, bazıları ise bunu yapacaksam açılmamı söylüyor. İnsanlar neden bu kadar aptal diye düşünüyorum bazen. Kaykayın yanında gitar da çalıyorum ve buna bile saçma sapan yorum yapan insanlar var, sırf kapalı olduğum için. Zaten isteyerek yapmıyorum ve bu sözler beni daha çok sinirlendiriyor.
Ailemle konuşma vaktim gelmiş gibi hissediyorum. Yarın dışarı çıkacağım ve çıkarken annemle konuşup – umuyorum ki tartışmadan – açık bir şekilde çıkmak istediğimi ve artık kapalı bir şekilde hiçbir yere gitmeyeceğimi söyleyeceğim. Ne diyeceğini bilmiyorum ama net bir şekilde konuşup çıkacağım dışarı. İnsanların ne dediği umurumda bile değil, sadece ailemi umursuyorum. Bana asla el kaldırmamış, şiddet uygulamamış ve bana her zaman prenses gibi davranan bir ailem var. Sadece onları umursuyorum. Umuyorum ki bu olayı çok büyütmeden alışacaklar.