Tek başıma dışarıya adım atamayan ben, şimdi gecenin karanlığında denizi seyrediyorum. Bir yandan sessizleşirsem çığlıklarımın duyulabileceğini umut ederken, bir yandan da kime ne anlatabilirsin diye düşünüp kestiriyorum. Olmak istediğim kişiyle olduğum kişi arasındaki fark, kendimden iğrenmeme ve ikiyüzlü hissetmeme neden oluyor. Ne ileri adım atabiliyorum ne de geri çekilebiliyorum. 22 yaşındayım ve bana göre gençliğimin en güzel zamanlarından birindeyim. Ama geç kalmışlık hissi yaşıyorum. Ne kadar hızlı yaşlandım, hem de hiçbir şey görmeden, hiçbir şey tatmadan.
10 yıldır örtülüyüm. Alışamadım, aksine gün geçtikçe insanlardan çekinmeye başladım. Çünkü ben onlardan farklıydım. Bu yola karşı değilim, ancak ben istemiyorum. Ailem beni öldürür mü, eve mi kapatır şüpheliyim. Belki de istemediğim biriyle hemen evlendirirler çünkü bu çözüm gibi görünüyor, çünkü evlendiğimizde istediğimiz gibi kendi evimizde yapabiliriz her şeyi. Halbuki ne evlenmek istiyorum ne de hapsedilmek istiyorum. Özgürlüğümü okumak, güzel bir meslek edinmek, canım sıkıldığında veya arkadaşlarımla dışarıda zaman geçirmek istiyorum.
İnternetten ev kiralama fiyatlarını, oda arkadaşlarını vb. araştırdım, ama ev kiralayacak parayı bulmayı bırakın oda tutacak parayı bile denkleştiremiyorum. Kaçmak istiyorum, yeni bir yerde yeni insanlarla yeni bir hayat kurmak istiyorum. Bu şekilde devam ederse beni zorla evlendirecekler zaten, yaşım geçmiş durumda…
Yazıyorum çünkü derdimin bir çözümünü arıyorum, ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Ne zaman ezilirim, pes eder miyim yoksa bu savaşı kazanır mıyım bilmiyorum, ama çok yoruldum. Ailem, yurt ortamım, arkadaşlarım…