Merhaba, ben 19 yaşındayım. Bugün burada benim gibi benzer deneyimler yaşamış insanların yazdıklarını okuyunca ben de içimi dökmek istedim. Dindar bir ailenin ilk kız çocuğuyum ve küçüklüğümden beri din ile iç içeyim. Bu durum küçükken beni rahatsız etmezdi, aksine ailemle sohbetlere katılmak ve camiye gitmek hoşuma giderdi. O zamanlarda dahi keşke böyle bir ailede olmasaydım dediğim anlar olurdu. Mesela kısa kıyafetler giyemezdim, annemin bikinili kadınları görmek istemiyor diye tatillerimiz sahilde geçmezdi veya her yaz kursa gitmek zorundaydım. Bu gibi durumlar, dine bağladığım şikayetlerimdi.
Ortaokulda imam hatibe gönderildim. Hiç istemiyordum ve bana “lisede istediğin okula gitmekte özgürsün, bu yüzden şimdi sıkıntı çıkartma” dediler. Tabii ortaokulda regl oldum ve çocukluğumdan beri öğrendiğim şeyi uygulayarak örtündüm. Ancak hiç memnun değildim. Ailemle bunu reglimden bir yıl sonra ilk kez konuştum. Onlar ise örtünmek istemememin sebebinin özgüven eksikliğim olduğunu söyleyip konuyu kapattılar. Bu dönemde ruh halim değişti ve kendime zarar vermeye başladım. Yavaşça da hiç sorunum olmayan dinime karşı soğukluk duymaya başladım.
Sonra lise zamanı geldi. Bana lisede istediğimi okuyabileceğimi söylemişlerdi ya hani öyle olmadı. Lisede de imam hatibe gittim. hiçbir sosyal aktivitesi olmayan sıkıcı bir okuldu. Artık geleceğim hakkında hiç hayalim yoktu. Evden okula, okuldan eve bomboş bir hayatım vardı. Çocukken gençlik çağlarımı düşünürken kurduğum o hayallerin hiçbirini yaşamadım. Konsere gitmedim, arkadaşlarımda kalmadım, kocaman bir arkadaş grubum olmadı ve daha birçok şey… Bomboş bir hayatım vardı ama zihnim doluydu. Başarısızdım, mutsuzdum, çirkindim. Kendimden, örtümden, ailemden, hayatımdaki herkesten nefret ediyordum. Geceleri uyuyamıyor, düşüncelerimle kendimi boğuyordum, boşluktaydım. Kendimi kurtarmaya halim de yoktu.
Sonra üniversite sınavı zamanı geldi işte o yıl ümitliydim. Şehir dışına gider, hayatımı düzene sokar kendi istediğim hayatı yaşarım diye hayaller kurmaya başlamıştım. Ancak tabii ki umduğum gibi olmadı. İstediğim okullara tutturmama rağmen gitmeme izin vermediler. Bunlar yetmez gibi, psikolojik destek almak istediğimi defalarca söylememe rağmen umurlarında olmadı. Ruhum artık yok olmuş gibi hissediyorum. Eminim bu metni okurken sonu iyi bitecek diye beklediniz. Ben de öyle umuyordum.