Merhaba, ben de 17 yaşındayım. Babam çok dindar bir insan ve beni evimin önündeki liseye göndermedi. Güya amacı beni medreseye gönderip orada kalmamı istiyordu, ama ben medreseye gitmeyi kabul etmedim, liseye de göndermedi. Her gece yalnızlık ve okula gidememekten dolayı ağlardım. Üstüne üstlük beni zorla kapatmaya çalıştılar. İlk başlarda severek taktım pantolon giyipi üstüne dizlerime kadar tunik giyerdim. Babam o pantolona bile kızardı, “Etek giyeceksin, vücut hatların belli olmayacak” derdi. Oysa ben 47 kilo olan bir insanım, vücut hatlarım nasıl belli olsun ki? Çoğu zaman beni döverdi bile. Yatarken bile etek ve eşarp takmam için zorlardı. O zamanlar korktuğum için yapardım, ama aslında hiç giymek veya takmak istemiyordum. Hele ki zorla olduğunda midem bulanmaya başlamıştı. Eşarptan dolayı babam da bütün suçu bana yükler, “Senin yüzünden eve bile gelmek istemiyorum, beni çok üzüyorsun” derdi. Ben ise her gece ağlıyordum. Beni evimin önündeki liseye göndermediği için kimse beni anlamıyordu. Annem de babamdan daha beterdi, evde yaşayan bir ölü gibiydim.
Bir sabah oluyor, bir gece… Liseyi açıktan bitirdim ve diplomasını aldım. Şu anda YKS’ye girmeyi düşünüyorum. Eşarbı tamamen atamadım, hala babamın olduğu yerde takıyorum, ama olmadığı yerde takmıyorum. Babam bunu biliyor, sadece onun olduğu yerde taktığımı açıkçası umurumda bile değil artık.
İster dövsün ister öldürsün, bizler bu hayata kendi öz irademizle geldik. Birileri için dindar olalım, kapanalım, açılalım, neden? Yani, neden bunları yapmak zorundayız? Kim ne derse desin, bu bizim hayatımız, hiç kimseyi alakadar etmez. Bir kere bile sizinle aynı yoldan geçmemiş, sizi anlamamış insanlar için bırakın yaşamayı, kendiniz olun. Canınız ne isterse onu yapın. Bu sadece Allah’la sizin aranızda. Çabalayın, pes etmeyin. Ne olursa olsun, bu sizin hayatınız, sizin kararlarınız. Boyun eğmeyin, eğdirin.