Merhaba. Muhafazakar ama aslında dinle yakından uzaktan alakası olmayan bir ailenin çocuğuyum ben. Başımı örttüğümde orta okul birdeydim. O zamanlar daha 11 yaşında olduğum için neyin ne olduğunu bilmiyordum. Çevremden ne görürsem onu yapıyordum. Hem ortaokulu hem de liseyi İmam Hatip’te okudum. Lise üçte sorgulamaya başlamıştım. Onun öncesinde de zaten dinle çok bir bağlantım yoktu başımın kapalı olması dışında. Çevremdeki insanların Müslümanmış gibi davranıp ama aslında Müslümanlıkla hiçbir alakalarının olmadığını görmek beni iyice dinden soğutmuştu. 7/24 namaz kılan babaannem annemle babamı ayırmak için büyü yapmıştı. Sabah akşam dinden bahseden, bu yönde paylaşımlar yapan babamın zina yapmadığı kadın kalmadı. Onlarda dedikodu, iftira, büyü, zina eksik olmadığı halde yanlış yaşayan, din düşmanı olan, açılan her tartışmada ben oldum.
Biliyor musunuz, aslında çok hayat dolu, neşeli, cıvıl cıvıl biriyimdir. Kendimi geliştirmek adına sürekli okuyup bir şeyler dinlerim. Cahillik korkunç bir şeymiş gibi geliyor bana. Ailemi gördükçe bunu daha da iyi anlıyorum. Şu an Ramazandayız, oruç tutmadığım halde tutuyormuş gibi yapıyorum. Bu arada size komik bir şey anlatmamı ister misiniz? Ramazanın ilk günlerinde babam oruç tutmadığımı gördü, sebebini sorunca “özel günümdeyim” dedim. Babam o gün dedi ki, “Eğer oruç tutmazsan sana hakkımı helal etmem.” Burası ayrı konu zaten. Her neyse, işin komik tarafı şu ki babam da oruç tutmuyor… Ama her zaman dışarıya dört dörtlük Müslümanmış gibi gözükür. Dayanamıyorum bu iki yüzlülüğüne.
21 yaşındayım ve sırf buradan gitmek için üniversite okurken tekrar sınava hazırlanmaya başladım. Zamanında yazdırmadılar, ama bu kez şehir dışını yazıp orada istediğim gibi bir hayat yaşamak istiyorum. Ama korkuyorum, adım atamamaktan, güçlü duramamaktan. Böyle bir şey yaşanır mı bilmiyorum, ama istediğim hayatı tercih ettim diye beni öldürmelerinden bile korkuyorum. O kadar yoruldum ki artık onlardan, yaşadığım hayattan, kendimden, düşüncelerimden. Bir gün her şeyin düzeleceğine inanmak istiyorum.
Son olarak, podcast’larınızı dinleyerek keşfetmiştim sizi. Kalbimi kıran, beni üzen bir diğer nokta da benim gibi binlerce insanın olması. Çok üzgünüm. Keşke böyle olmasaydı. Keşke hepimizin yaralarını sarabilseydim.