Merhaba, ben Melek. 17 yaşındayım. 13 yaşındayken çevremdeki arkadaşlarımdan özenip kapandım. Zaten İmam Hatip’e gittiğim için hep kapanmaya yönlendiren bir ortam vardı.
Ben kapandıktan çok kısa bir süre sonra pişman oldum. 7. sınıfın yazında (başörtü taktığımın ilk yazı) annem “Denize giderken açılırsın, sonra geri kapanırsın” dedi. Ben geri açılabileceğimi dahi düşünemezken (artık iş işten geçmiş gibi) annem böyle deyince aydınlandım. O an dedim, “O zaman hep açılıyım” diye. “Olmaz öyle şey” dedi, “Hep açılmak istiyorsan denize giderken de açılamazsın” dedi. Öyle diyince ben diretmedim. Bütün tatillerimde açıktım.
Korona virüs senesinde artık bundan çok fazla sıkılmıştım. Yatağımda ağlıyordum. Annem neden ağladığımı sordu. “Açılmak istiyorum” dedim. “Bunlar hep şeytan vesvesesi” dedi, “Allah sana daha çok sevap yazar” dedi.
10. sınıfın başında annemle çok büyük kavga ettik. O zaman ilk defa babamla konuştum, “Senin kararın” dedi. Çok mutlu oldum, ama annemle zaten aramız bozuktu, onunla konuşmadım. O günlerde bir kere beden dersiydi, başımı açık spor salonuna gittim. Eve de öyle gitmeyi planlıyordum, ama yapamadım. Sonra sınıftakiler, bazı kızlar bana “orsb” muamelesi yaptı.
(Deprem bölgesindeyim, annem sürekli namaz kıl falan diyor. Ramazan’da zaten toplu kılıyoruz, o yüzden Ramazan gelmeden önce demek istiyorum.)
11. sınıfın sonundayım şu an ve annemle konuşmak istiyorum. Tavsiye verin lütfen. 4 senedir kapalıyım, ama bunun 3,5 yıldır açılmak istiyorum.