Buradaki mektupları açılmadan önce de okurdum. 1 yıl geçti hala okuyorum çünkü bazı şeyler hiç değişmiyor. Babam imam, annem de aşırı dindar bir insan. Açılmamın üzerinden bir yılı aşkın bir süre geçti, ama ben hala gece uyuyamıyorum yaşadığım ve yaşattıkları yüzünden.

Önce anneme açılmak istediğimi söyledim, aşırı sert tepki verdi, ağladı, sızladı. Dershaneye gittim, sonra çıktığımda telefonumda babamdan “Orada bekle, seni şimdi dershaneden, yarın da okuldan alacağım” mesajını gördüm. Eğitimime aşırı düşkün bir insanım. Ders çalışmayı da dinlemeyi de çok severim, derslerim iyi düzeydedir, hiç zayıfım olmaz, onur belgesi, takdir belgesi getirmişimdir hep. Tek hayalim kendi ayaklarım üzerinde durabilmek.

Babam, üç üniversite mezunu, normalde çok yumuşak bir adamdır. Eğitime de önem verir, üçüncü üniversitesini 50 yaşında bitirdi. Annem ise her konuda yobazdır, anlaştığımız tek konu bile yoktur. Babamı doldurmaları üzerine o kabus gibi günü yaşadım. Babam o gece evi terk etti, beni okuldan almakta kararlıydı. Sabah servisi kaçırdım, tüm gece ağlamaktan uyuyamamıştım. Güne balon gibi gözlerle başladım, o günü hiç yaşamamayı dilerdim.

Babamı aradım, okula götürmesi için. Hiç duymadığım, işitmediğim çok ağır şeyler duydum, hala da sindiremiyorum. Annemin “Umarım kanser olursun da o örtüyü saçın olmadığı için takarsın” cümlesi kafamda yankılanıyor. Çok daha fazlasını işittim… Bir şekilde açılmayacağımı deyip ikna ettim. Bir hafta gözlemleyip, ona göre karar vereceklerini söylediler. Yazarken bile yutkunamıyorum, hakkım hiçbirine helal değil. Ben bunları 15 yaşında yaşadım, 11 yaşında manipülasyonla kapatılmasaydım böyle olmazdı belki de… Ne olursa olsun kararlıydım, ama okul benim için nefesti. Okumaya duyduğum tutkuyu bu hayatta başka hiçbir şeye duymadım.

İntihar girişiminde bulundum, başarısız oldum. “Geberseydin keşke” dediler. Sonra kararlı olduğumu görüp, bir şekilde -hiç istemeseler de aylarca benimle konuşmasalar da- açıldım. Okuluma devam ediyorum, ama üniversiteye de kapanmazsan gidemezsin diyorlar. Ne yapacağımı bilmiyorum, bunca yaşadığım şeyden sonra o örtüyü kafama takamam.

Üniversite kazanıp gitmek(?) istiyorum, ama annem sadece açıldığım için hala daha beddua eder, her fırsatta okumamam, üniversite hayallerimin gerçekleşmemesi için dualar eder. Anne, özellikle sana hakkım helal değil. Burada anlatmadığım, dilimin varmadığı, elimin yazamadığı çok şey var. Bana bu yaşattıklarınızı asla unutmayacağım, unutamam da. Sizi her zaman böyle anacağım. En güzel yaşımda en kötü anılarımı yaşattınız. Her gece uykumdan titreyerek uyandım, kabuslarım siz oldunuz. Herkes anne-baba olmasın, çünkü ben onların çocuğu olmayı seçmedim, bunları yaşamayı ben seçmedim. Tek istediğim kendi bedenime ait olan saçlarımı özgür bırakmaktı…