Merhaba. Buraya 2021’de gelip ilk mektubumu yazmıştım. O günden bugüne çok şey değişti. Buradaki arkadaşlardan aldığım destek ile açıldım. Annem çok sorun yarattı, babamın alışması ve kabullenmesi daha kolay oldu. Açılmamın üstünden 2 yıl geçti. Hâlâ kısa kollu tişört bile giymeye çekiniyorum, ama en azından bir yükten kurtuldum. İstediğim şeye daha çok yaklaşıyorum.

Namaz baskısı bitti gibi görünüyor. Aile içi problemlerim her zaman olduğu gibi devam ediyor, ama beni şok eden bir şey var. Yıllardır değişmeye çalıştığını bir türlü kabullenemediğim babamın değişimini çok net görmeye başladım. Artık yalan olduğunu düşünmüyorum, çünkü ilk defa benimle uzun uzun açıkça konuştu. Fikirlerini anladım ve annemden daha modern, daha rahat olduğunu fark ettim. Cemaate gitmesine “rağmen” annemden daha düzgün fikirleri var. Bunu kabul edişim de kolay olmadı. Öfke bozukluğu olan bir abimin yarattığı olayla kabullendim. Beni evde teselli eden ve açıkça destekleyen tek kişi vardı: Babam.

Buraya yazmak istedim çünkü 2021’de yazdığım mektubu tekrar okudum. Son cümle dikkatimi çekti. “Sadece ne olursa olsun yanımda olacak bir babam olmasını isterdim.” demişim. Şu an böyle bir babam var. Tuhaf hissettiriyor. Arada girip mektupları okuyorum, bazen ağlıyorum. Hepinize dokunmak, yanınızda olduğumu hissettirmek istiyorum. Ne olursa olsun, yalnız değiliz. Buralarda bir yerde biz varız. Lütfen umutsuzluğa kapılmayın. Bir şekilde hayata tutunun. Ben şimdilik nefretimle hayata tutunuyorum. Size kendimi huzurun içinde hissettiren bir şarkıyı hediye etmek istiyorum. Güzel günlerin şerefine dinleyin: “This I Love” – Guns N’ Roses.