Merhabalar. Ben de 22 yaşındayım. Üç buçuk yıl önce kendim kapandım. Herhangi bir baskı yoktu, kendimi bunu yapmaya zorladım çünkü çevrem çok küçüktü. Tesettürü en başından çok güzel yapmaya başladım. Boydan giyindim, bol ferace tarzı kıyafetler, göğüs kapanacak şallar ve modeller kullandım. Ama içimde yatan hep o şımarık kız çocuğu vardı, hiçbir zaman da benden gitmedi. Ama kapalıyken kendimi çirkin hissediyordum, sanki o başörtüsü bana ağırlık gibi geliyordu. Yani, yalnız değilsiniz, ben de sizlerle birlikteyim.

Fakat işin açık kısmına gelecek olursak, dört beş aydır emin olmak için bekledim. Nefsim mi, değil mi, şeytan mı dürtüyor, kendi düşüncem mi diye. Fakat değişen bir şey olmadı. Önce anneme açıkladım, annem çok üzüldü, üç dört gün baya üzgündü. Sonrasında babama söyledim. Babamsa asla böyle bir şey olmayacağını, piyasada bir adının olduğunu, ben açılırsam etiket olacağını dile getirdi. Şaşırdım, fazlasıyla beklediğim bir şey değildi sonuçta. Tamam demese bile kendin bilirsin demesini isterdim. Esnaf olduğu için ben onu lekelermişim, benim örtümü çıkarmamın neyi yanlış? Ben anlamıyorum.

Neyse, ertesi gün iş görüşmesine gideceğim. Aradı, “Hadi geç, bekliyormuş adam seni iş yerinde” dedi babam. Mecburen kapalı çıktım o evden. Her kapalı çıktığımda kendimi asmak istiyorum ya da herhangi bir arabanın önüne atsam kendimi, ölsem gitsem diyorum. Çünkü bana eziyet geliyor. Bir haftadır evden çıkmak istemiyorum ama her gün bir yere götürüyorlar. Ben de önemsiz şekilde yapıyorum şalı falan. Bıktım artık, gerçekten kafayı yemek üzereyim. İşkence edilir mi bir insana istememesine rağmen? Bugün alışverişe gideceğiz annemle, yine başım kapalı çıkacağım. İki gün sonra kız arkadaşımın nişanı var, beni bekliyor. Gideceğim, başım kapalı mı gideceğim? Yani ben ne yapacağımı bilmiyorum.