Merhaba, ben M*****. 14 yaşındayım. Benim tanımıma göre geri kafalı bir aileye sahibim. Her gün telefonum alınır, bana verilenler haram edilir, burnumuzdan getirilir. Benden küçük bir kardeşim var, Y******. 11 yaşında erkek. Evde şiddet görürüz, psikolojik veya fiziksel, laflarıyla döverler bizi.
Babam denilen adamın dediğine göre çok dindar biri olmak istemiş, ama anne babası pek elverişli bakmamış. Beni zorla kapattı, açıldım. Tehditle kapatmaya çalışıyor. Bana güvenmiyorlar, “O****u, şerefsiz, karaktersiz” gibi ithamlarda bulunuyorlar. Yoruldum, sıkıldım. Her gece gizli gizli ağlıyorum. Annemi çok seviyorum, ama kendimi öldürüp kurtulmak istiyorum.
Hissizleşiyorum, duygusuzlaşıyorum. Kendimi daha çok belli ediyorum. Ben yoruldum. Odama giriyorum, “Bu amk odasında ne var?” diyorlar. Odadan çıkıyorum, yanlarına gidiyorum. “Odana gidip ders çalışsana” diyorlar. Telefonumu yanımda taşımama izin vermiyorlar, sadece evden okula, okuldan eve. Arkadaş seçimimde bana çok karışıyorlar. Arkadaşlarıma hakaret ediyorlar. Kısacası, beni intiharla baş başa bırakıyorlar. Hayattan soğuttular, hayata dair yaşam sevincim kalmadı. Yaşamak istemiyorum. Beni anlamıyorlar, sürekli kendilerini üstün görüyorlar, bizi ezme konusunda. Yorulduk.