Merhaba. Öncelikle böyle bir şey yaptığınız için, içimizi dökmemize izin verdiğiniz için teşekkür ediyorum. 1 sene önce bu sayfayı keşfettim. 2 senedir ailem yüzünden zorla kapalıyım. Bu durumdan nasıl kurtulabilirim diye araştırırken karşıma çıktınız. Meğer ne çok kişi varmış özgürlüğünü yakalayamayan, benim gibi.
O kadar üzülüyorum ki hepimize, keşke elimden bir şey gelse önce sizi sonra da kendimi kurtarsam bu karanlıktan. Bu durumu paylaşabileceğim tek bir insan bile yoktu. Belki sizinle paylaşabilirim. Benim hikayem aslında çok tanıdık: Muhafazakar ve bağnaz bir ailede doğmak.
15 yaşımda kapandım, sonra pişman oldum ama benim pişman olmak gibi bir hakkım yoktu. Bana ailem tarafından “Gerekirse kendini öldür, yine de açılamazsın” denildi. Hayatım boyunca hep gerçek aile gibi olan insanları çok kıskandım. O kadar isterdim ki beni anlayan, seven, destekleyen bir ailem olsun. Maalesef öyle değiller.
Öyle büyük bir çıkmazın içindeyim ki, sığınacak tek bir limanım yok bu hayatta. Kendi kendimi kurtarmalıyım, kendime aile olmalıyım diyorum sürekli, ama bunu başaramıyorum. Yeri geliyor aileme karşı nefretim o kadar taşıyor ki beni de içine hapsediyor. Bunun nasıl başarılacağını, nasıl istediğim gibi hayatımı yaşayabileceğimi bilmiyorum. Artık ne dışarı çıkabiliyorum ne de gelecek ile ilgili hayal kurabiliyorum. Bir aile nasıl kızının açılmasından çok ölmesini yeğler, nasıl dayakla, ölümle tehdit ederler? Ben bu çıkmazın içinden nasıl kurtulacağımı bilmiyorum, ama umarım sizin şansınız yaver gider ve istediğiniz gibi hayat yaşayıp çok mutlu olursunuz.
Benim için, istediği gibi hayat yaşayamayan diğerlerimiz için güçlü olun lütfen. Bizim birbirimize çok ihtiyacımız var. Benim size çok ihtiyacım var.