15 yaşındayım, 5. sınıftan beri kapalıyım. Saçlarımı açıp dışarıda gezmeyi çok özledim ve öyle olanları kıskanıyorum. Ortaokula başlarken son anda kayıt olmuştum, o da İmam Hatip’ti. Okulda kapanma günü yapmışlardı ve o gün herkes kapanmıştı. Ben de arkadaşımdan görüp kapanmıştım, annem çok mutlu olmuştu. 6. sınıfa geçecektim, anneme “Açılıyım, sonra kapanırım” demiştim. “Açılırsan kapanman zor olur” demişti ama ben istemiyordum çünkü küçüktüm, bilmiyordum hiçbir anlamı yoktu benim için.
Virüs gelmişti, 2 yıl evde kalmıştık. Okul başlamıştı, 8. sınıf bitene kadar hep söyledim, açılmak ve karma okula gitmek istediğimi artık. “Seni cehennemde üstüne odunlar atılırken izleyecek miyim?” demeye başlamıştı. 8. sınıf bitmişti, okul kayıtları için okula gittik. Öğretmen “Hangi okula gitmek istiyorsun?” dediğinde annem “İmam Hatip” diye bağırmıştı. Ağlamaya başlamıştım. Öğretmen beni öyle görünce “İstemiyorsanız, başka okul yazalım. Meslek lisesi ister misiniz?” dedi. Babam “Okuyunca bozuluyorlar, kendi ayaklarının üstünde durmasını istemiyoruz” demişti.
Günler geçti, sonuçlar açıklandı, İmam Hatip çıkmıştı. Okula başlamıştım. Sınıftaki herkes zorla geldiğini anlatıyordu. Birkaç hafta geçti, ortaokuldan arkadaşım gelmişti, aynı sınıfa düşmüştük. Her şeyimi ona anlatırdım, o da bana anlatırdı. Çok mutluydum, ama o mutluluk 1 ay sürmüştü. Beni bırakmıştı. Çok seviyordum, herkes gider ama o gitmez derdim. Gittiğine inanamamıştım. Sonra başka insanlarla tanıştım, çok iyi insanlardı. Dışarıda buluşmaya başlamıştık. Hala arkadaşımdı, ama artık kimseye eskisi kadar güvenemiyorum.
Canım ablam var, İmam Hatip mezunu, o da kapalı. Ablamla birlikte annemle konuşmaya çalışıyoruz ama değişen bir şey yok. 9. sınıfım bitiyor, hala kapalıyım ve İmam Hatip’e gidiyorum. Benim gibi bir sürü insan olduğunu biliyorum, beni anlarsınız eminim. Umarım istediklerini yapamayan insanlar en kısa sürede yaparlar. Kendinize iyi bakın. Hoşça kalın.