Özgüvenimi zedelediğini, beni soyutladığını fark ediyorum kapalı olmanın

Cemaatçi bir ailede büyüyorum. Babamın her sözünü çok ciddiye aldığım için, babam bir gün bana “Yavaş yavaş kapan artık” dedi, iki hafta sonra kapandım kendi isteğimle. Aslında en büyük etken çevremdeki arkadaşlarımdı. İmam Hatip’e gidiyordum ve tüm arkadaşlarım “Kapanmazsan cehenneme gidersin, kapanmamak çok büyük günah” diyorlardı sürekli. Onlar yüzünden okul dışında buluştuğumuzda kapalı olmadığım için utanıyordum ve tüm bunlar bir şekilde çok isteyerek, severek kapanmama neden oldu.

Liseye geçtiğimde sürekli arkadaşsız kaldım. Kimsenin benle arkadaş olmak istemediğini, benim onlardan yaşlı olduğumu, eğlenceli ya da güzel olmadığım için sevecek bir şeyimin olmadığını düşünürdüm. Sürekli “Ben olsam ben de benle arkadaş olmazdım” derdim kendime. Nefret ediyordum kendimden ve bu yeni değildi, her zaman farklı bir kalıpla geliyordu. İlk kapandığımda “kiloluyum” diye kendimi soyutluyordum. 8. sınıfta pandemiydi ve ben tamamen derslerime odaklıydım. Okul ara sıra açılırdı, ama ben arkadaşlarımla resmen hiç konuşmazdım. Teneffüslerde onlar konuşup gülerken, yine kendimi onlardan yaşlı hissettiğim için sadece ders çalışırdım. Benle konuşurken komik bir şey söylerlerse asla gülmezdim. “Çok olgunsun” demeleri beni bitirirdi.

Liseye geçtiğimde, telefonum kötü diye hiç arkadaşım olmadığını, hayatımdaki her şeyi batıran şeyin iyi bir telefonum olmaması olduğunu düşünürdüm. Şimdi 10. sınıftayım, Maraş’ta yaşıyorum. Depremden önce zaten hep açılmak istiyordum, ama kendime tam 1 yıl düşünme ve kendimi hazırlama süresi vermiştim. O sürenin sonuna geliyoruz, ama asıl olay 2022 Aralık ayında babamın günlüğümü okuması ile oldu. Ona olan nefretimi döktüğüm satırları okuması, açılmak istediğimi yazdığım sayfaları okuması ve bunların siniriyle bana vurmaya, dövmeye kalkışmasıydı. Ayrıca babam, günlüğümde arkadaşlarımın yanında kendimi ezik hissettiğimi de okumuştu. Olayın etkisi geçtikten sonra beni psikoloğa götürmeye karar verdiler, ama araya deprem girdi ve başka bir şehirde kaldık bir süre.

Şu anda açılmak istediğimi anneme söylemek istiyorum. Geçen yıl en yakın arkadaşım açıldığında annem, “İstiyorsan sen de açıl” demişti. Ben de açılsam babam ne der diye sorduğumda, “Bir şey demez” demişti. Bu olaydan önce en yakın arkadaşım ise benim en büyük motivasyonumdu. Arada açılma konusu açıldığında, o konuşurken açılmak istediğini söyler ve benim tüm dünyam yıkılır diye kalbim çarpardı. 2022 Aralık ayından 6 ay geçti. Açılmak istiyorum ve ilk anneme söylemek istiyorum. Abimin de beni destekleyeceğini biliyorum, çünkü o da annemgilin cemaat-kuran kursu-din konusunda benden kat kat daha fazla gazabına uğradı ve şimdi dinden soğudu. İstanbul’da okuyor ve biz depremden dolayı oraya gittiğimizde tekrar tekrar düşündüm. Gittiğim her yerde şu an burada kapalı olmak istiyor muyum? Açık olsam mutlu olur muyum diye düşünüyorum. Artık bir yıl oldu düşünmeye başlayalı ve söylemek istiyorum. Bu şekilde hala hayatımdan nefret ediyorum. Hala bazı şeyleri yapmaya hakkım olmadığını düşünüyorum. Özgüvenimi zedelediğini, beni soyutladığını fark ediyorum kapalı olmanın. Saçlarımın rüzgarda dalgalanmasını istiyorum.