Selam. Buraya daha önceden mektup yazmıştım, neredeyse 3 yıl oluyor. 20 yaşındayım. 2 kez mezuna kalarak sınava girdim. Bu sene sonunda başardım ve gidebiliyorum dedim. Meğer erken davranmışım… Babam, babamı unutmuşum. Ben kendimi bildim bileli açılma konusu olayımızdı. Çünkü kapandığım andan beri pişman oldum. Babam benim pantolon giymeme bile karışırken ben açılacağım diyemedim. Annemle defalarca kez konuştum, ablama defalarca kez açtım içimi. Kimseye derdimi tam olarak anlatamadım, çünkü sonuç hep okula gönderilmemek tehditi ile bitiyordu.
Çok uzun zamandır yaşamıma son vermeyi düşünüyorum. Artık dayanamıyorum, kaldıramıyorum. Ailemin beni başörtüsü yüzünden sevmeyeceklerini, hayatımı mahvedeceklerini söylemelerini kaldıramıyorum. Çünkü onları hala seviyorum. Babam tercih dönemimden önce benimle konuşacakmış. “Eğer inkar edersen açılmayacağım dersen, her şeyi ben anlatırım,” dedi ablam. Kısacası, artık kaçacak deliğim kalmadı. Babam her şeyi öğrendikten sonra beni okula göndermeyecek. Muhtemelen odamın kapısını bir gün açtıklarında tavanda sallanan bir ben olacağım. Başıma ne gelir bilmiyorum, ama umudumu kaybettim. Benim yerime daha güçlü devam edin. Herkes kendine iyi baksın. Hoşça kalın…
Comments (2)
merhaba hiç geç değil
umudunu kaybetmenin sırası hiç değil ablan böyle davranmayı seçmiş olabilir ama onu sen taniyorsun nasıl onunla anlasabilecegini sen biliyorsun ilişkinizi duzeltebilirsin çok zor olabilir ama HAYATİN HER SEYDEN DAHA ONEMLİ ben yanındayım ne yapabilirsem yaparım senin için
Merhaba, benzer hayatlarimiz var. Aynı tehditleri alan birisiyim, babam tarafindan. Müslüman diye gecinen babam zamanında sırf “evde” pantolon giydim diye ramazan ayında oruclu oruclu beni acimadan dövdü,bu en agrima giden siddetti digerlerini söylemiyorum bile, ağlamaktan gözlerim sismis 2 gün hicbir sey yememistim. Ve kendisi hala hakettiğimi söylüyordu. sehir dısında bir üniversite kazandım, 20 yaşındayım. Acıkcasi babami sevmiyorum ve umrumda degil korkmuyorum da. Bu dönem okula gittigimde acilacagim kesin karar verdim. Ailenin seni sevmesini, deger vermesini bekleme. Önünde yaşayabilecegin o kadar güzel bir hayat var ki. Kendini sev,sen kendine değer ver cünkü bizim gibi kızlarin hayatında kendimizi kendimizden baska sevebilecek biri yok. Pes etme lütfen yalvariyorum. Cünkü bunlar bizim yüzümüzden olmuyor. Maalesef kolay bir sürec degil ama atlatacagiz beraber olucak ben inanıyorum. Bazenleri ben de ölümü düsünüyorum ama saclarimin rüzgarda uçabileceği ihtimali varken neden hayatima son verip bunu yapayım kendime. Her zaman bir umut bir ihtimal vardır, pes etme! konusmak istersen @tam.cilgin