Yaklaşık iki senedir neredeyse her gün gelip okuyorum yazılanları ve ben de sonunda cesaret edebildim yazmaya… Çocukluğumdan beri aşırı muhafazakar bir ailede büyüdüm ve büyüdükçe onların dinine bağlanması daha da arttı. 5. sınıftayken namaza başlattılar ve İmam Hatip’e gönderdiler. Bir süre namaz kıldım, sonra ise yavaş yavaş kılmamaya başladım. 8. sınıfta, 5 Kasım 2019’da verebileceğim en kötü kararı vererek kapandım kendi isteğimle. Sadece birkaç ay güzel geldi, o kadar, sonra içten içe takmayı istemedim ama maalesef bunu aileme söyleyemezdim. Ama 3 yıl sonra cesaret edebildim ve geçen sene, 27 Şubat’ta söyledim. Asla kabul etmediler, telefonuma el koydular, ertesi gün okula göndermediler. İmam Hatip’e göndermekle tehdit ettiler. Benimle çok sert bir dille konuştular ve eğer ileride de istersem “kocam” izin verirse açılabileceğimi söylediler, çünkü bir kadının kendi özgür iradesi olamaz, illa bir erkeğe ihtiyaç duymak zorundadır onlara göre.

Hiçbir zaman severek ibadet etmedim. Şu an 11. sınıftayım ve hala benim namaz kıldığımı sanıyorlar. Namaz kılmadığımı öğrenseler neler olacağını düşünmek bile istemiyorum. Bir an önce istediğim üniversiteyi kazanıp onların yanından ayrılmak ve özgür olmak istiyorum. Sadece istediğim gibi giyinebilmek, istediğim gibi makyaj yapabilmek, istediğim gibi gezebilmek istiyorum. Ve şehir dışına göndermeyeceklerini biliyorum, az da olsa tanıyorlar beni. Reşit olduğum zaman onlara karşı çıkacağımı, izin vermezlerse evden kaçabilecek kadar gözümü karartabileceğimi biliyorlar. Sadece o zamana kadar beni oyalayıp ikna etmeye çalışıyorlar, ama ben ne istediğimi biliyorum ve kararımdan dönmeyeceğim. Sadece biraz daha sabretmem gerek. Eninde sonunda kazanan ben olacağım, buna inanmaktan başka yapabileceğim bir şey yok, çünkü…