Merhaba, 21 yaşında bir üniversite öğrencisinin 6 yıldır verdiği mücadeleyi ama hâlâ sonuçlanamayan hikayesini okuyorsunuz. 1 yıldır başka bir şehirde okuyorum. Şehir değiştirmem çok zor olmuştu baskıcı bir aile olunca, ama başardım ve gittim. Açılma düşüncesi bende lisenin ilk yıllarından itibaren vardı ve bunu iki üç kere annemle paylaşmıştım. İzin vermedi tabii. Ağlaya ağlaya o defteri kapattım. Psikoloğumla paylaştığımda o da bana bu fikri bir süre rafa kaldırmamı söyledi, öyle de yaptım. Kendimi ikna etmek için tarzını güzel bulduğum tesettürlü influencerlara bakıyordum, çünkü ancak bu şekilde dışarı çıkmadan önce gelen ağlama krizlerinden kurtulabiliyordum.
Üniversiteye başlarken de aklımda böyle bir fikir yoktu. Hatta giderken kendime alışveriş yaptım ve yeni şallar aldım. Ama hep içimde kalan bir ukde olmuştu bu mesele. Okul başladıktan 3-4 hafta sonra sadece bir gün denemek istedim. Kimsenin beni tanımadığı bu şehirde, bir gün açık çıkmak istedim. Hevesimi alırım ve vazgeçerim belki düşüncesi de hakimdi. Ama açtığım an… Bana o kadar iyi gelmişti ki. İlk defa sokakta kendim olarak vardım. Bir rolde değildim sadece kendimdim. Bir süre daha okula kapalı gitmeye devam ettim ama dışarıya tek başıma çıkıyordum o özgürlüğü tekrar tadabilmek için. O kadar keyif veriyordu ki bu halim bana.
Sonra, eve gitmeden bir hafta önce annemi aradım. Anlattım. Buraya o şekilde gelme dedi, ağladı. Camiye git dua et dedi. Bunun için yalvardı. Onları üzmek asla istemiyordum ama bana bu denli zor gelen bir şeyde ısrarcı olurken onlar benim üzülmemi hiç düşünmüyordu. Kapalı döndüm eve. İkili bir hayat yaşamaya başladım. Kendi arkadaşlarımla buluşurken açıktım, onlarlayken kapalı. Çok uzun sürdü bu olay, hâlâ devam etmekte. Hep bugün bu iş bitecek diyorum.
Tehditler alıyorum. Önce sağlık sorunlarıyla beni korkutup tehdit ettiler. Aramızın çok iyi olduğunu sandığım babaannem babana bir şey olursa senden bilirim dedi. Tüm sorumlulukları bana yüklediler. Yüklerin altında ezildim, akıl sağlığımı yitirme noktasına geldim. Herkes her şeyi biliyordu ve her şeyin farkındaydı ama bu baskı devam ediyordu. Bazen sadece şapkayla çıkıyorum dışarı, başörtün nerede diye soruyorlar :). Ekonomik özgürlük her şeydir. Şu an onlarla kavga edemememin tek sebebi seneye okula göndermeme tehditleri. Şu anki çabam bir işe girip kendi birikimimi yapmak ve bundan sonra okulu kendi ayaklarım üstünde okumak. Bunu yaşamayı hak etmiyoruz, çok üzgünüm…