Ben sadece annem ne derse onu yapan, kendi hayatımı yaşayamayan 17 yaşında bir kız çocuğuyum. Küçüklüğümden beri annem sevsin diye sözünü dinler ve başarılı olmak için elimden geleni yapardım. Yaşım biraz daha büyüdükçe annemden de kendimden de nefret ettim. Ben onun kölesi olmak istemiyordum, kendim olmak istiyordum. Bu nefret zamanla yerini sevgiye bıraktı. Şu anda açılma kararını net bir şekilde veremiyor oluşumun sebebi de tam olarak bu.

Saçları rüzgarda savrulan kızları gördüğümde içimde oluşan o yoğun özlemi, hasreti anlatamam. Bir güncük bile olsa sokaklarda saçım açık dolaşmayı çok isterdim. Ama yapamıyorum. Sadece hayal kurmakla yetiniyorum, çünkü beni o şekilde kabul etmeyeceklerini biliyorum ve bu en büyük korkularımdan biri. Ailemle iyi anlaşabilmem çok zamanımı aldı ve bunun bir anda bozulmasını istemiyorum. Keşke ilk kapandığım güne geri dönebilsem ve hiç kapanmamış olsam.