Merhaba,
Bu siteyi yeni keşfettim ve açıkçası benim gibi sorunları olan insanları görünce kendimi bir tık daha iyi hissettim ve yalnız olmadığımı anladım. Türkiye’de benim gibi çok fazla genç var, hatta çoğunluğun müslüman olduğu bütün çoğrafyalardaki gençler bu şekilde. Karşımızda cahil ve baskıcı insanlar varken işimiz çok zor ve en kötüsü biz onlara uymak zorundayız çünkü onlara bağımlıyız. Hayatımızı mahvetseler bile bazılarımızın onlara diyebilecek tek bir karşı koyma sözü olamıyor. Özellikle kız kardeşlerim bu durumdan çok çekiyor.
Eğer yobaz ve cahil bir babanız varsa daha ergenliğe bile girmeden namaz baskıları, tehtidler, kısıtlamalar, baş örtme baskıları, ev işleri baskıları… Bunların hepsi sizin omuzunuza atılır. Küçüklüğünüzden beri size hep “Öğreniceksin ev işlerini! Yarın evlendiğinde kocan bizim kadar sabırlı olmaz! Kocanın önüne nasıl yemek koyacaksın?!” Ve de bunlar gibi daha bir çok zehirli cümleler duyacaksınız. Müslüman olan kardeşlerime saygım sonsuzdur, fakat kim ne derse desin, nerede din, orada baskı ve yobazlık vardır. Babam daha 7-8 yaşlarından beni kapatmak için zorlardı ve hep 7-8 yaşlarından “Ne biçim kızsın, şu annenin işlerini öğren.” gibi gibi yukarıda yazdığım şeylerin birebir aynılarını söylerdi.
Ben 11 yaşındayken, artık başını açık görmeyeceğim senin, dedi ve ne kadar ağlasam bile ertesi gün bana uzun elbiseler alıp “Bunları giyiceksin.” diyordu ve hatta “Evde bile bunları giyeceksin.” dediği bile oldu. Beni aşağılayarak elime iş verdiriyordu ve yine klasik “Kocana nasıl yapıcan be!” sözleri artık kulağıma yapışmıştı. Misafirler geldiğinde hizmet ettiriyordu ve sürekli ” Öyle bez mi tutulur! “diye herkesin içinde beni aşağılardı. “Kuzenlerimin aileleri baskıcı değildi ve ben hep onlara özenirdim. ARTIK içime kapanık biri olmaya başlamıştım ve kendime olan özgüvenim daha 11 yaşından yok olmuştu.
Kuzenlerim ile oynamak istiyordum, ama oynayamıyordum çünkü babam hep “Koskoca kızsın hareketlerine dikkat et.” derdi. 1-2 yıl hiç evden çıkmadan zamanımı geçirdim, çünkü artık kendime karşı hiç sevgim kalmamıştı. Bir gün heveslenip “Anne bugün ben makarna yapacağım.” dedim ve ilk kez makarna yapacaktı. Annem oturuyordu ve bana “Su koy, tuz at…” gibi komutlar veriyordu. Ben makarnayı yaparken bir hata yaptım ve önce malzemeleri eritip, sonra makarnayı koymak yerine; önce makarnayı döküp sonra üstüne yağ ve salça attım. Babam o kadar çok bağırmıştı ki… Hem anneme hem bana soluğu kesilene kadar bağırdı. Gözlerimden yaşlar aktı ve o an o kadar kötü hissettim ki…
Her zaman olduğu gibi kendimi birkaç dakikalığına tuvalete kilitledim ve ağladım. Özellikle 11-12’li yaşlarım baskılarla geçti ve daha o yaşımda intihar etmeyi bile defalarca istedim. Tabii şu an 15 yaşındayım. 16 olacağım yakında ve başımı 14 yaşımda bir şekilde açtım, ama şuan biraz boynum bile gözükse babam azarlar. Çok muhafazakar bir kafa yapısı var. Neyse işte hala baskıları devam ediyor ve ben de 18 yaşıma gelip kurtulmaya çalışıyorum. Daha anlatmadığım birçok durum var. AİLE SİZİN KADERİNİZDİR. BENDEN BU KADAR. BUNU KİM OKUYOR BİLMİYORUM AMA UMARIM BİR GÜN BU TARZ İNSANLAR YOK OLUR. ÜZGÜNÜM BİRAZ AĞIR KONUŞUYORUM.