Merhabalar, ismim M****. Yaklaşık bir senedir Yalnız Yürümeyeceksin’e gönderilen mektupları okur, hikayelerimde sürekli olarak paylaşırım. Benimle neredeyse aynı şeyleri yaşamış kız kardeşlerimin yazılarını her okuyuşumda canım yanar.
Henüz altıncı sınıfa başladığımda çevrem, ailem ve okulumun etkisiyle ileride bir gün kesinlikle kapanacağımı bilerek ve ablamın renkli, şekilli şallarına özenerek başımı örttüm. Şu an onuncu sınıftayım. Zorlu geçen bir İmam Hatip sürecini bitirdikten hemen sonra tekrar zorla İmam Hatip’e gönderilsem de bu sene kendimi oradan kurtarmayı başardım.
Müslüman değilim, bu dini kabul etmiyor ve benimsemiyorum.
Bu zamana kadar kimseyi seçimleri ve yönelimleri konusunda yargılamadım, ailem Menzil Tarikatı’na bağlı, İslam diye diye gözleri körelmiş ve böyle bir ailede kendimi bu şekilde yetiştirebildiğim için çok mutluyum.
Geçen sene her gecem ağlamakla geçerdi, ailemle fikirlerimi paylaşmıştım ve açılmak istediğimi söylemiştim. Ama önce dedemin beni öldüreceğini, sonra ise sırasıyla babamın kimsenin yüzüne bakamayacağını, anne’nin benden utanıp yanında gezdiremeyeceğini, insanların bana çok kötü bakacağını falan söylediler. Anne’nin söylediğine göre babam kendini öldürürmüş.
Kimseden korkum yok kardeşlerim, yalnızca çok yorgun hissediyorum. Bu yaşımda öz ailemden bunları duymak ve şu geçirdiğimiz son iki sene beni oldukça yıprattı. Babam üzülsün istemiyorum, evet, ama bu benim hayatım ve ben kendimi adeta bir piyon, bir kukla, bir oyunun parçası gibi hissediyorum. Umarım her şey iyi olur, mental açıdan iyi olmadığımı hissedebiliyorum.