Merhabalar,
18 yaşındayım. Annem kendimi bildim bileli bana psikolojik ve fiziksel şiddet uyguluyor. Her kötülüğü gördüm diyebilirim. Çocukluğum dört duvar arasında geçti çünkü dışarıya gitmek yasaktı, sırf kadın olduğum için, erkek kardeşim her gün dışarıda ve istediğini yapıyor ve bu durum beni hep üzüyordu.

Uzak mesafe ilişkim var. Sevgilim beni ziyaret etmek için bir haftalığına yurt dışından geldi. İlk kez sevildiğimi hissettim ve o beni çok mutlu etti. Sevgilimin yanına gidebilmek için haftalar önce plan yapıp okulumun bir sınava hazırlanma haftası düzenleyeceğini söyledim, yalan söyledim çünkü başka çarem yoktu. Katiyen izin vermezdi ve her zaman olduğu gibi anahtarımı elimden alırdı.

Sevgilim geldi ve plan istediğim gibi gidiyordu. Gitmesine bir gün kala annem ben odamda değilken telefonumu karıştırıp sevgilimle olan fotoğraflarımı gördü, kıyamet koptu. Çok korktum ve evden kaçtım. Babam arkamdan geliyordu ama yorulmadım, durmadım, onun yanına gidebildim. Ertesi gün gitti ve ben de bir gün arkadaşımda kaldım, sonra da eve gittim. Annem bana öyle eziyetler etti ki yazmakta zorlanıyorum, aklım almıyor. Seks yaptığımı düşünüyordu tabii umurunda olan tek şey buydu. Beni doktora götüreceğini söyledi, bekaretime bakmak için. Bunun ne kadar insan dışı olduğunu kelimelere dökemiyorum. Onun gözünde ben bir insan değilim, doğurduğu bir çocuk değilim. Sürekli bağırıyor. Her gün saatlerce bağırıyor. Ne yapsam bağırıyor susmuyor. Ağzından orospu kelimesi düşmüyor. Babama beni öldürmesi gerektiğini de sürekli bağırarak söylüyor. ‘Bu hayatta en önemli şeyler namus ve şeref’ dedi, ‘Sen bunları kaybettin artık yaşama…’

Aylar oldu, hala aynı, her gün bağırıyor, her gün psikolojik şiddet uyguluyor, insana benzemediğimi bir domuz olduğumu bu hayatta hiçbir şey beceremeyeceğimi her gün çekinmeden vurguluyor. Güvende değilim ben mutlu değilim. Kaçmak istedim, pasaportumu ele geçirdi, pasaportum olmadan sevgilimin yanına gidemiyorum. Burada yapayalnızım dışarıya yine çıkamıyorum, boğuluyorum…