Merhaba, 15 yaşındayım ve ne yazacağımı hiç bilmiyorum. Anlatılmıyor sanki çok değişik bir şeyin içinde kapana kısılmış şekilde kaldım, çıkamıyorum. Artık gerçekten yoruldum istediğimi yapamamaktan. 5. sınıfta arkadaşlarım kapandı diye kapanmıştım, annem çok mutlu olmuştu. Aslında bunu kendim yapmasaydım annem yine yapacaktı, ondan önce davranmıştım.
Zaman geçtikçe arkadaşlarım açılmıştı ben de anneme söylemiştim. 6. sınıfta tekrar kapanırım demiştim. Açılırsan kapanman zor olur demişti. Her söylediğimde bunun gibi cümlelerle beni geçiştirmişti ama artık tatlı tatlı değil hakaret etmeye başlamıştı. Ben açılıp istediğim okula gidersem eğer “Cehennemde üzerine odunlar atılırken izleyecek miyim?” demeleri bitmedi. Sanki onun cennete gideceği kesindi de ben açılırsam cehennemlik olurdum.
Daha fazla hakaret işitmiştim, ne söylesem değişmiyor. Son zamanlarda hiçbir şey söylemedim bu konu hakkında. Saçlarımın rüzgarda savrulmasını çok özledim, istediğimi giyinmek istiyorum, üniversiteye gittiğimde değil şu an istiyorum… Açıldığımda ailem bana düşman olsunlar istemiyorum. Bazen düşünüyorum “Çok şey mi istiyorum?” diye ama artık dayanamıyorum. Daha küçüğüm kendi hayatımda kendi kararlarımı veremiyorum. Bu hesaba yazanlara sarılmak isterdim, umarım kısa sürede biter. Hoşça kalın.