Hep yalnız olduğumu sanırdım ta ki sizin sayfanızı görene kadar

Küçüklükten beri baskıcı bir ailede büyüdüm. Hiçbir zaman kendimle ilgili bir şeye ben karar vermedim. 4. sınıfın yaz tatilinde dışarı çıkacağımız bir vakitte annem pembe bir eşarbı bana uzatıp “Bu da sana çok yakışır” diyip o eşarbı taktı bana. İstemediğimi belirttiğim halde… Eve geldiğimizde dışarı açık çıkmak istediğimde ‘Hayır, bir kez taktın çıkaramazsın artık.” dendi. Regl olmam bile beklenmemişti. Ben büyümek istemiyordum hiçbir zaman, hatta göğüslerim çıktığında hep saklardım kimse görmesin diye. Çünkü biliyordum ki büyüdüğümde onlar kendi katı, acımasız kurallarını benim üzerimde deneyecekti.

Köşe bucak babam amcam gelir diye saklanır etrafı gözetlerdim eşofman giydiğimde dahi. Çünkü yasaktı… Erkeklerle oynamak yasaktı, kolsuz giymek yasaktı, pantolon yasaktı.. .4. sınıfta erkekli kızlı vals oyunu vardı, izin vermemişlerdi. Ben kenarda içim ağlayarak onları izlerdim.

Babam annemi aldattı defalarca. Mesajlarını ben yakaladım. Doğru düzgün namaz kılmaz, işine gelmeyince anneme karşı şiddete başvurur, hakaret eder. Ama en imanlı en müslüman o’ dur. Şahsen cennete gidiceksem onun gittiği cennete gitmek istemem, cehennemde yanmaya razıyım.

Sonra içime kapandım, kendimden nefret ediyordum. Açılma arzusunu içimde bastırdım hep. 6. sınıfta bir kez dile getirdim anneme ağlayarak. “Git baban orda.” dendi. Babam… Onun yanında hep uzun etek giyeriz, yeni bu sene kolsuz giymeye başladık, onda da bir sürü hakaret yedik. Oje sürmeyi çok seviyorum, tırnaklarımı uzatıyorum diye tehdit ediyor, beni yatılı Kur’an kursuna verirmiş, götürür köye bırakırmış. Namaz kılmadığımda da aynı tehditler. Biri dedi diye yapacaksam ne anlamı var?

Tek yaptıkları dinden soğutmak. Kendileri mükemmelmiş gibi. Hep sustum. Bu sene sınava girdim, tek amacım gitmekti; başka şehre gidip özgür olmak… İstediğimi giymek, saçlarımı taramak, tırnaklarıma rahatça oje sürebilmek, ailemin baskıcı tavırlarından kurtulmak…

İstediğim bölümün tutmadığını bahane ederek yollamadılar, tekrar hazırlan dediler. Önce çok ağladım. Sonra dedim ki 18 senedir çekiyorsun 1 sene daha çek istediğin bölüme git kurtul onlardan. İnstagram tek özgür olduğum yer… Arada arkadaşlarımın yardımıyla dışarı açık çıkıyorum, o zaman kendi benliğimi hissediyorum. İçim umutla doluyor… Kendimi ilk defa bu yıl sevmeye başladım… Dayan kızım diyorum kendime, evet onlar daha güçlü fiziksel olarak. Evet beni asla rahat bırakmazlar başka yere de gitsem. Bu fikri babama açma düşüncesi bile yok bende, direkt öldürür…

Ama bir tane hayatım var, bu ailem de olsa bana bu kadar zarar verdikleri için onlardan uzaklaşacağım kendi ruh sağlığım için. Kendi mutluluğum için. Hep yalnız olduğumu sanırdım ta ki sizin sayfanızı görene kadar, şimdi daha güçlü hissediyorum. Çok teşekkür ederim hikayemi dinlediğiniz için.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir