Eveett buraya yazma sırası bana da geldi nihayetinde. Ben 24 yaşında, muhafazakar bir ailede yetişmiş bir kızım. Hikayem sizinkilerden çok farklı değil. Dini eğitimle büyümüş biri olarak kapanmam gerektiği bilinciyle büyüdüm. Regl olduğumda 4 ay herkesten sakladım çünkü beni kapanmaya zorlayacaklarını düşündüm.

Kendim hazır olmayı bekledim ama bunu yapmak zorunda olduğumu biliyordum. Muhafazakar çevrede büyüyünce bunu sevinerek yaptım tabii herkes tebrik ediyor mutlu oluyorsunuz vs. Büyüyorsun kendi hayatın dışındaki yaşamları görüyorsun ve bazı şeyleri fark etmeye başlıyorsun. İçimde bir nokta vardı, benim içime sinmeyen, beni rahatsız eden. Ve bu nokta sürekli büyümeye devam etti.

Profesyonel voleybolcuyum ve spor camiasını bilenler anlar ki kapalı bir şekilde spor yapmak hiç kolay değil. Fiziksel açıdan zorlar tabi ama en zoru psikolojik baskı. Bir taraf “Hiç hoş durmuyor, kapalı bir kızın böyle hareketler yapması, tayt giymesi” derken diğer taraf “Aaa bunlar voleybol oynayabiliyor mu?” diye küçümsüyor. Hiçbir yere sığamadım, her yerden eleştirildim.

Hayatı gittikçe tanımaya başladım ve bu içimdeki nokta her seferinde büyüdü, büyüdü ve beni bugüne getirdi. En sonunda başımı açtım. Çevremi umursayan biri değilimdir. Bugün işe geldim ve işyerim de muhafazakar bir kurum. Herkes bakıyor, garipsiyor. Bunlarla başa çıkabiliyorum az çok. Fakat aile beni en çok zorlayan kısım. Dün akşam açıkladım annemle babama, anlattım kendimi ve bu konuda zorlandığımı. Beni suçladılar tabii ki. 😊 Benim karakterimin zayıf olduğunu ve beni iyi yetiştiremediklerini söylediler. Annem “Kabul etmiyorum” gibi şeyler söyledi. İşi bırakmamı ve dini eğitim almam gerektiğini söyledi. Böyle basit sebeplerden başımı açmamı saçma buldular vs.

Kızlar burayı iyi okuyun. Bakın kimse sizin ne yaşadığınızı, neler hissettiğinizi bilemez ve asla anlayamaz. Bakın kimseyi ikna etmek zorunda değilsiniz, ve kimseyi de ikna edemeyeceksiniz. Sizi suçlarlar, hissettiğiniz duyguları, düşüncelerinizi.. Ama bunlar gerçek, kendi duygularınızı suçlayamazsınız.

O kapıdan adımı atınca dışarıda tek başınızasınız. Sadece duygularınız ve kendiniz. O yüzden her zaman kendinizi önceleyin. Senin için rahat mı? Kendini anlayabiliyor musun? Kendinize sadece siz hak verebilirsiniz. Bunu sakın dışarıda aramayın. Ve bu kararı verirken kendi ailenizi analiz edin. Eğitim hakkınız tehlikedeyse eğitiminizi tamamlamayı bekleyin, geçiminiz tehlikeye girerse önce iş bulun ve ayaklarınızı yere basın. Unutmayın sizin tek ve en iyi dostunuz yine sizsiniz. Ona iyi bakın ve onun yanında olun. Bu yolda hepimize kolaylıklar diliyorum, ihtiyacınız olursa her zaman ulaşabilirsiniz bana. Sevgilerle…