Merhaba, ben 26 yaşında yeni atanmış bir öğretmenim. Bu gece atandığım şehre yalnız gideceğim. Neredeyse örtüyü taktığımdan beri çıkarmak istiyorum. Hayallerimde hiç örtülü biri değilim, saçlarım hep açık. Kapalı olsam da buna hiç alışamadım. Yüksek puan almama rağmen tek tercihle imam hatipe gittim. O 4 yıl benim için işkenceden farksızdı. Hayatımın en sevmediğim insanlarını lise yıllarında tanıdım. Üniversite sınavında yine çok güzel bir puan ve sıralama yaptım fakat ailem şehir konusunda problem çıkardı. Ben de okuyacağım bölüm yaşadığımız şehirde olmadığı için yine akrabalarımın yaşadığı bir şehri yazdım buna da karşı çıktılar, fakat ben yine de gidebildim. Üstelik okuduğum bölümdeki en iyi üniversiteye puanım yetmesine rağmen.

Neyse tabi yine cesaret edip saçlarımı açamadım. Her gün nefret ederek taktım örtümü, hala da nefret ederek takıyorum. Bu gece gidiyorum burdan ama hala cesaretim yok. 1 ay sonra bizimkiler yanıma gelecek. Kimseye hiçbir şey söyleyemedim kendimi açabileceğim konuşabileceğim bir kız kardeşim bile yok. Annem, abilerim bana o kadar uzak geliyor ki. Belki cesaretim olsa başaracağım ama bir türlü cesaret edemiyorum. İçim daralıyor o kadar stres altında hissediyorum ki ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yok. Açılırsam ne olur onu da bilmiyorum doğrusu. En ufak bir güzel his yok bende. Ruhsal olarak kaldıramıyorum artık.