Cümlelerime nereden ve nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Bu sitede benim gibi bir çok insanın varlığıyla karşılaştım, içim rahatladı mı bilmiyorum… Neyse ben 23 yaşındayım, hatta 23ün yarısındayım. Ben tam 11 yaşındayken kapandım. Kendi isteğimle oldu bu olay ve o zaman ailem daha erken olduğunu söylese de bir heves, daha dinin ve gereklerinin ne olduğunu bilmeden kapandım. O zamanlar okullara hala tesettürlü girilmiyordu ve okula gidince başımızı açıyorduk o yüzden liseye geçene kadar kapalılık nedir tam anlayamamıştım. 8. sınıftayken ise artık sadece okulda başım açık gezmiyor, evle okul arasındaki yolda da açık geziyordum. Bir gün ablam beni yolda o sekilde gördü ve bana inanılmaz kızdı, anneme söyledi ve annem de yanlış olduğunu vs söyledi ve konu kapandı. Sonra liseye geçtim, artık hem okulda hem dışarıda kapalı geziyordum.
Zaman geçtikçe de hem sorgulamaya başlamıştım hem de benim gibi kapalı arkadaşlarımla aynı düşüncelerde olmadığımı farkediyordum. Ya onlar doğruydu ya da ben. Neyse 10. sınıfta aileme çat diye ben açılmak istiyorum dedim. O zaman annem bildiğiniz ağzıma etti. Bu evden gidersin tarzı laflar etti. Babam beni her türlü seveceğini söylerken annem tam tersiydi. Ondan sonraki gün de okula giderken başımı kapatıp kapatmadığımı görmek için başımda bekledi ve ne yazık ki ben korktuğum için başımı kapattım ve okula o şekilde gittim. 12. sınıfa geldiğimde ise üniversite başlayınca açılacağım diye düşünüyor ve uzak bir şehir hayali kuruyordum. O sene babam kalp hastası olması sebebiyle büyük bir ameliyat geçirdi, ben mezuna kaldım ve aynı sene korona patlak verdi. 1,5 yıl evde yaşadım herkes gibi.
Üniversite 2. sınıfa geldiğimde ise artık okul yüz yüzeydi ve okulum memleketime 15 saat mesafedeki bir şehirde bulunuyordu. Üniversitemin 2. senesi ama o şehirdeki ilk senemde başım kapalı gezdim ama çok yakın arkadaşlarımın yanında başımı açıyordum. 3. sınıfın ilk dönemi de aynı şekilde başım kapalı gezmeye devam ettim. Sonra malumunuz deprem oldu ve okullar tekrar kapandı. Okuduğum şehir de şansıma deprem bölgesinde. Neyse depremin 1. ayından sonra hem öğrenci evimin hasar durumuna bakmak hem de yakın arkadaşlarımla görüşmek üzere üniversiteyi okuduğum şehre gittim ve orada 1 hafta başım açık gezdim.
Daha sonra geri döndüm ve 2 hafta kadar sonra okulların hibrit olmasıyla alakalı bir yazı yayımlandı ve ben bunu bahane ederek ve iş bulup çalışacağımı söyleyerek üniversite okuduğum şehre geri döndüm. Aynı sekilde o şehirde 5-6 arkadaşım daha benim gibi biraz yalan söyleyerek evlerine geri gelmişlerdi. Artık başım açık gezmeye başlamıştım. Sosyal medyaya da hiç paylaşım yapmıyor ve profillerimde fotograf olmadan anonim takılmaya başlamıştım. Daha sonra bir kafede işe başladım ve ağustos ayına kadar da çalıştım. Okulum eylül sonunda açılacağı için işten ayrıldım ve 4-5 ay üzerine memlekete geri döndüm ama ne yazık ki başımı örterek. Şimdi 2 haftadır evdeyim ve aileme bu durumu nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Kavga etmek ve onları kırmak istemiyorum. Ancak artık kapalı da gezemem 4-5 ayda o kadar alıştım ki. Maaşımla kendime güzel güzel kıyafetler aldım. Hepsi öğrenci evimde beni bekliyor.