Ben de herkesle aynı kaderi yaşayan 17 yaşındaki bir kızım. Öncelikle ben 5. sınıfta kendi isteğimle, bir anlık hevesle kapandım. Annemgile kapanmak istediğimi söyleyince çok sevinmişlerdi. Ama babam “Eğer şimdi kapanırsan bir daha asla çıkartamazsın.” demişti. Ben de kapanacağım dedim ve kapandım. Babam hep baskıcı biriydi ama annem öyle değil. Şu olayı hiç unutmuyorum, 3.sınıfta okulun son günüydü herkes serbest kıyafet giyiyordu ve o yaşta iken babam benim kısa kollu giymemi yasaklamıştı ve annem de bana uzun kollu beyaz bir badi giydirmişti. Altıma da bir tane kırmızı etek. O gün çok ağlamıştım “Anne ben böyle okula gitmem” diye ama annem beni ikna edip okula gittik. Herkes o kadar güzel giyinmiş ki kendimdem daha doğrusu kıyafetlerimden utanmıştım. O gün bir tane arkadaşım “Şu sıcakta bunu mu giydin?” dedi. O gün o kadar mahcup olmuştum ki babamın bana yaşattığı o duyguyu asla unutmayacağım.

6. sınıfı bitirdim ve babam beni kuran kursuna gönderecekti. Aslında kendi cemaatine gönderecekti ama resmiyete bağlı olmadığı için mecburen diyanet kursuna göndermek zorunda kaldı. Ben bu aralarda da kapandığım için pişman oldum ve babamın olmadığı her yerde açık geziyordum, annem bir şey demiyordu. Babam benim hafız olmamı istiyordu ve büyüyünce çarşaf giymemi ama ben asla çarşaf giymek istemiyordum. 2018’de regl oldum ve tamamen kapandım. 2019’da hafız oldum. 2020-2021’de Arapça okudum ve babam annemi boşamıştı. Nedeni ise yabancı erkeklerin yanında oturduğu, çarşaf giymediği, televizyona baktığı, kardeşimi imam hatip yerine meslek lisesine gönderdiği için. Bu söylediği şeyler gerçekten çok saçma bir zihniyet. Küçüklüğümden beri en çok korktuğum şey annemle babamın boşanmasıydı. Her gece Allah’a dua ederdim “Lütfen annemle babam hiç boşanmasın.” diye. Ben o kadar çok üzüldüm ki ölmek, kendime zarar vermek istedim. Arapçayı bırakmak istedim ama hocalar benimle konuşup Arapçaya devam etmemi sağladılar. Ayrıca liseyi de Açık öğretimden okuyorum. Annemle babam ayrıldığı için biz anneannemgilde kalıyoruz.

Ben 9 aylık Belletmenlik (gece hocalığı) yaptım ve ben geçen seneye göre çok değişmişim. Küçük kardeşimle beraber cumartesi günleri babamın yanına da gidiyordum ama babamın yanına giderken hep ferace, etek giyerdim. Ayrıca babam şal ve renkli şeyler takmama da kızardı. Genellikle onun yanındayken siyah uzun eşarp takıyorum ama ben bundan mutsuzdum. Ben değiştiğimi hissediyordum. Geçen seneye göre artık açılmak istiyordum. Çünkü başımdaki başörtüsü beni rahatsız ediyordu. Kendimi ona layık hissetmiyordum (Burada onu hakkıyla takmadığımı kasdettim.). Ben Kore’yi çok seven biriyim. Korece öğreniyordum, koreli arkadaşlarım vardı. Bu yüzden kurstan ayrıldım ve bunu anneme de söylemişler. Annem bana çok kızdı “Neden Kore’yi seviyorsun? Seni Kore’ye bağlayan ne? Neden o dili öğreniyorsun? Sen oradan kimi tanıyorsun, konuşuyorsun, orayı araştırıyorsun?” dedi ben de sadece bir kişiyi dedim. “O da sadece bana Kore’ye gidersem bana yardımcı olabileceğini söyledi.” dedim ve annemin bana dediklerini yapmadığımı söyledim. Yalan söylemek zorunda kaldım. Eğer doğruyu söyleseydim bundan sonra bana asla güvenmez ve yapmak istediğim şeyleri yapamazdım, onu geçiştirdim.

Babam benim açıktan ilahiyat okumamı istiyor. Kurstan ayrıldığım için, şu an babamla küsüm. Eğer o kursa tekrar dönemesem onun yanına bir daha gitmeyecekmişim, o’na baba demeyecekmişim, rehberimden silecekmişim. Aslında bu iyi oldu. Babam yokken daha rahatım. Annem de bir kere pantolon t-shirt üzerine de kısa ceket giydiğim için kızdı ama ben o an anneme karşı geldim. “Artık böyle giyinceğim, yaşıtlarım böyle giyiniyor.” dedim. Şu an ceket de giymiyorum, bir şey demiyor. Eğer babam pantolon giydiğimi duysa sanırım beni reddeder. Çünkü çocukluğumdan beri beni hiç pantolon giyerken görmedi. Ben şu an açılmak istiyorum ama anneme nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Anneannem, dedem çok kızarlar böyle bir şey desem. Ekimde 18 yaşına gireceğim üniversiteyi bekliyorum. Şu an bunu desem annemin “Elalem ne der? sen hafızsın, olmaz böyle bir şey!” diyeceğini biliyorum. 18 yaşına girdiğimde direkt söyleyeceğim. Eğer desteklemezse onunla bir daha konuşmayacağımı söyleyeceğim. Annemi geçtim, inşallah babam bana bişey yapmaz.

Çocuğunun renkli türban bile takmasına kızan adam açılacağımı duyunca ne yapmaz? Annem beni okul konusunda her zaman destekledi. Bunun için babamın söylediği şeyler fazla umrumda değil. Ben gerçekten hafız olduğuma da üzülüyorum. Bu benim kararım değildi, sırf birileri istedi diye yaptım ama bundan sonra böyle olmuyacak. Çünkü ben kendimi nasıl rahat hissediyorsam öyle yaşamak istiyorum. O eşarp beni boğuyor. Onunla mutlu değilim. Onu sevmeye çalıştım ama olmuyor, sevemiyorum. Onunla bir hayat yaşamak istemiyorum. Buraya gelip başardım yazabilirim, yazacağım buna inanıyorum. Güçlü kalmak zorundayım kendim için.

‌‌——–

Merhaba, ben 1 sene aradan sonra tekrar yazıyorum. Bundan 2-3 ay önce gizlice açılmaya başladım. Sonra anneme, geçen hafta açılmak istediğimi anlattım. Sonuç; karşı çıktı. Ben bunu anneme anlatmadan önce yine bir gün gizlice açıldım ve bunu akrabalarımız görmüş, teyzemi aramışlar. Teyzem beni tehdit etti. “Sen açılamazsın! eğer açılacaksan okumayıp evleneceksin! benim ablamı üzmeyeceksin.” dedi. Ben de okula göndermezler diye “Tamam anneme söyleme açılmayacağım, pişmanım.” dedim ama asla pişman değildim. Her neyse geçen hafta cumartesi günü teyzemgil yemeğe çağırdı. Anneme söylemişler. Ben oraya gidince annem saldırmaya başladı, şoka uğramıştım. İnstagram hesabımı da bulmuşlardı. Sonra teyzemgil araya girip annemi sakinleştirmeye çalıştı. Bu işin dövmeyle değil nasihatla olacağını söyleyip nasihat etmeye başladılar. Annem bana saldırdığı zaman kapıdan kaçacaktım, kilitlediler. Polisi arayacaktım telefonumu elimden aldılar. Her neyse o gün çok nasihat ettiler. Ben ilk yine sadece açılmak istiyorum kısa giyinmeyeceğim sadece başımı açıcam dedim. Bizim ailede normal açıklık da yok dediler. Ben de beni okula göndermezler diye pişmanım bir daha yapmayacağım dedim.

Sonra bana “Sana bunları kim öğretiyor? Senin arkadaş ortamın mı var?” dedi ama yoktu. Ben de “Kendim istedim ve dışarıda açıldım.” dedim. Annemgil o gün bana “Eğer açılacaksan, buradan hemen git. Bizi de silmiş olursun, seninle görüşmeyiz ama eğer pişmansan tamam, hata yapmışsın.” dediler. Eğer o gün gitmek isteseydim bile göndermezlerdi, biliyorum daha kötü şeyler olurdu. O lafı öylesine dediler. Ben de okula gidebilmek ve kitap parasını alabilmek için “Pişmanım.” dedim. O gün öyle bitti, ertesi gün yani pazar günü annem ben yatarken upuzun saçlarımı kesti. “Bununla mı açtın başını? Şimdi çık da göreyim!” dedi. O kadar çok ağladım ki… Ben hiç hayatımda kısa saç kullanmadım. Benim her zaman saçım belimin aşağısında olurdu. Şu an omzumda bile değil. Bana teyzemgil “Senin psikolojin bozuk, sana randevu alalım rahatlarsın.” dedi. Düşünebiliyor musunuz? Başımı açmak istediğim için bana psikolojim bozuk muamelesi yaptılar.

Ben Konya’da yaşıyorum Eskişehir’e üniversiteye geldim. Ben aslında TDE öğretmenliği istiyordum. Onun ataması yok diyip zorla ilahiyat yazdırdılar. Eğer TDE gelirse bile göndermeyeceklerini söyledikleri için mecburen gitmek için ilahiyat yazmak zorunda kaldım. Seneye tekrar gireceğim üniversite sınavına 2024’de. Her neyse ben şimdi yurttayım ve annem beni yurda bırakıp gittikten sonra hemen açıldım. Sınıftaki ve yurttaki arkadaşlarım beni açık olarak biliyor ve annem eğer açılırsam Eskişehir yakın olduğu için beni alacağını, yurt ve okul müdürünü açılıp açılmadığımı öğrenmek için arayacağını söyledi. Bana laptopumu bile vermedi o evde kaldı ve beni her saniye görüntülü arıyor elim yüreğimde geziyor. ne yapacağımı bilmiyorum. İnternetimi kapatsam bu sefer normalden arayıp “Hemen internetini aç, görüntülü ara.” diyor. Geçen aradığında “Arkadaşın oldu mu?” dedi ben de “Evet.” dedim. Direkt “Açık mı? kapalı mı?” dedi. Ben de “Açık.” dedim. Hemen sinirlenip “O arkadaşını değiştir.” dedi.

Bu pazartesi üniversiteler başlıyor ve ben bir hafta sonra açıldığımı söylemek istiyorum ama ne yapacağımı, nasıl diyeceğimi bilmiyorum. Ayrıca eğer açılırsam annem burs vercek olan yerleri arayıp burslarımı kestirmekle tehdit etti. Bir de kendince bana 15 tatile kadar zaman verdi. O zamana kadar derslerim kötü olursa beni alacakmış okuldan. Ben sizden şu konuda fikir istiyorum bir hafta sonra nasıl söyleyim? ne yapıyım? Ayrıca bu görüntülü arama işini ne yapacağım? Ayrıca belki babamı merak edenler olcaktır babam hafız ve bir cemaate bağlı. 3 yıl önce annemle ayrıldılar ama resmi olarak anlaşamadılar. Resmiyeten daha ayrılmadılar. Her neyse ben babamla görüşmüyorum. Babam beni şu an bile ferace giyiyor sanıyor. Üniversiteye örgün gideceğimi duyup kardeşime gitmesin falan demiş. Ben de “Ben gideceğim kararlarıma karışamaz.” falan dedim.

Her neyse annem bir de beni eğer açılırsam amcama ve babama söylemekle tehdit ediyor ama inanın umrumda değil. Para da umrumda değil. Çalışır kazanırım. Benim korktuğum tek şey arkadaşlarıma mahcup olmamak ve annem buraya geldiği zaman ne yapacağını bilmiyorum. Bana zarar vermeye çalışacaktır. Tek korkum yurdun önüne gelip olay çıkarması. Nasıl baş edeceğim bilmiyorum. Ayrıca bütün eşyalarımı getirdim evden, tek laptop kaldı. O da önemli değil zaten o almıştı. Hatta bana kızdı “Niye bu kadar eşya aldın? bir daha dönmeyecekmiş gibi, yıllığınamı gidiyosun?” dedi. Ben de geçiştirmek için heves ettiğimi ve eve de eşya bırakmadığımı söyledim. Yani tedbirli geldim bütün eşyalarımı aldım.