Merhaba, ben B. Buraya kaçıncı mektubum bilmiyorum. Kaçıncı öylece orada, bir durakta tek başıma benliğimi bekleyişim bilmiyorum. Çocukluğumdan beri gerçek benliğimi bir durakta bekliyorum…
Burada benden çok daha ağır şeyler yaşayan, çocukluğundan beri kadın olmaya zorlanan birçok güçlü kızlar var. Onlarla aynı kaderi paylaşıyoruz. Ben küçükken, hiçbir şekilde bilinçli değilken, zaten bir gün yapmak zorunda olduğumu bilerek, muhafazakar bir aile çocuğu da olarak ailemin zoruyla başörtü takmış bir kızım. Küçükken dar pantolon giymek istediğim için annemin makasla kestiğini çok iyi hatırlıyorum. Bir yerde kısa kollu giymem de yasaktı. Annemin rolü daha baskındı giyim konusunda ama babam da annem hallediyor diye karışmazdı. Sıfır kolluyu dördüncü sınıfta giymem yasaklandı. Altıncı sınıfta annem bana zorla upuzun tunikler giydirmeye başladı.

Genelde regl olan kızlar iki şey yaparlar baskıcı ailelerde. Ya evlendirilirler ya da başı kapatılırlar. Regl olduğumda bunun olacağını biliyordum. Annem regl olduktan sonra kapanmam için ona söz verdiğimi söyledi ama ağzımdan öyle bir söz çıkmamıştı. Ben, annem beni zorla kapatmaz diye düşünüyordum ama annem alttan bunun mesajlarını vermeye başlamıştı. Bana “kapanmazsan baban seni zorla kapatır” dedi, bu başörtüyü ütülüyorum, yarın takıp okula gideceksin dedi. Çok kötü hissetmiştim ama yapmak zorunda olduğumu biliyordum. O sabah servise binecektim, tabii öncesinde anneme kapanmak istemediğimi söyledim. Annem gözlerimin içine çok kötü bakışlarla bakıp “ne demek istemiyorum?” deyip zorla başıma örtüyü geçirdi. Ve örttü. Sanki bütün çocukluğum orada kaldı. Hala duraktayım… Neyse büyüdüm. Aileme açılmak istediğimi söyledim, bir hafta mücadele verdik, annem ağladı kendisini odaya kilitleyip daha çok ağladı. Sonra da haklıymış gibi üste çıkıp, biz senin iyiliğini düşünüyoruz dedi. Ben de benim iyiliğimi düşündüklerini biliyorum çünkü din baskıları dışında aslında eğitimime çok önem veren şiddetten uzak bir aileler.

Ama bu konuda bana psikolojik baskılar uygulamaya, sırf cesaret edemiyim diye şallarımı saklayıp “çıkabiliyorsan çık hadi dışarıya!” demeye, bir daha saçın gözükürse o başındakini sokak ortasında çekip alırız demeye başladılar. O bir hafta boyunca ilk manipüle edip güzel konuştular hatta, üzülüp hastalıktan öleceklerini bile söylediler. Neler neler dediler… Annem manipüle etti, babam sen ayetleri inkar ediyorsun dedi. Benim tek umudum babamdı. O gece konuşup karara vardıracaktık ama babam manipüleye devam edip bana bağırıp çağırdı. Sen ateistsin demeye kadar getirdiler konuyu. Ve ben o sabah o kapıdan başım kapalı çıktım… Şimdi üniversitede bunu yapsam bile tepkilerinden korkuyorum ve benim bir sabah daha o başörtüyü kafama alıp çıkacak gücüm kalmadı…