Tek bedende iki farklı kişiymişim gibi hissediyorum. Taktığım örtü içimdeki fazlaca özgür olan ruha çok zıt. -en azından bana öyle hissettiriyor- Henüz 6. sınıftayken kapanmıştım ve tamamen anneme, ablama olan özentimden dolayıydı. O zamanlar annem çok küçük olduğumu söylemişti ama kapanmamam için herhangi bi harekette de bulunmamıştı. Aksine bana kapanırsam bi daha açılmayacağıma dair söz verdirtmişti. Ben de kavrayamasam da söz vermiştim. Bu yaşıma kadar açılma girişiminde bulunmamamın tek nedeni de bu sözdü.
Birkaç saat önce anneme açılmak istediğimi söyledim. “Olmaz, ben sana ileride açılamayacağını söylemiştim, sen de kabul etmiştin.” dedi. Henüz 11 yaşındaydım deyince de tartıştık biraz ama vazgeçmeyeceğim. İçimin ve dışımın çelişkisine son vermek için kararımdan dönmeyeceğim. Henüz 11 yaşımda verdiğim karara karşı çıkılmaması ancak 18 yaşımda verdiğim kararın set gibi önünde durulması “kutsal” saydığımız ailelerimizin ne derece mantıktan yoksun ve çelişkide olduğunu kanıtlıyor sanırım. Henüz ilk girişimimde başarız olsam da ileride iyi ki diyeceğim bu adımımı atmamda bu platformun ve bu platforma yazan insanların desteği çok büyük. İyi ki varız.