Merhaba ben 18’ine yeni basmış feminist bir kızım. Kendimi tüm kalıplardan soyutlayıp bir yaşam kurmak istiyor ve onun için çabalıyorum. Olmam gerektiği söylenen kişi ile olmak istediğim kişi arasında kaybolup sıkışmış gibi hissediyorum. Kapalı biriyim. Liseye geçerken ailemdeki bazı bireylerin sözlü olmasa da dolaylı baskıları sebebi ile kapandım. Kapandıktan hemen bir ay sonra pişman oldum. Ağladım, hem de saatlerce. Lisedeki kızlar birbirinin saçını örerken lavaboda, sessizce ağladım. Kızlar saçını mavi yaparken, beden de rahatça oynarken saatlerce ağladım. Ben yapamıyorum, ben kötü görünüyorum diye saatlerce, günlerce ağladım.

Ağladıkça o özgüveni yüksek kız gitgide özgüvensiz ezik birine döndü. Herkesin onu yargıladığını düşünerek kendini herkese kanıtlamaya çalışan birine döndü. En iyi, en çalışkan, en düzgün kişi gibi olmak, görünmek ilk vazifem olmuştu. Madem kapalıydım ve kendimi bu halimle beğenmiyordum yapmam gereken şey başka bir yönümü öne çıkarmaktı. Çalışmalıydım kültürlenmeliydim ve toplumun o kapalı yobaz baskısını kendimin üstünden çekmeliydim. İşte ben bu amaç ve düşüncelerle 4 sene kendimi yıprattım. Kendi üstüme gidip kendimi ezdim ve yeni farkettim ki bana hiç iyi gelmiyor. Kaygı problemlerim ve kalp çarpıntım oluştu. Delicesine insanların benim hakkımda ne düşündüğünü düşünüyor kapalı olup belli politik görüşe sahip insanlar arasına girmediğimi belli etmek için kendimi paralıyorum.

Açılmayı istiyorum. Kendi üstümde olan baskım bir nevi biter diye ama allahla aramda güçlü bir bağ var korkuyorum. Ayrıyeten ailem çok kalabalık onların ve annem ile babamın vereceği tepkileri kestiremiyorum. 3 yıldır annemle bu konu hakkında konuşuyorum. Açılmak istediğimi kapalılığın bana göre olmadığını söylüyorum. Ötelemeye çalışıyor. Şu anlık amacım istediğim üniversiteyi kazanıp açılmak. Kazasız belasız ve ailemi kaybetmediğim bir şekilde açılmak. İnancınız varsa dua, inancınız yoksa da iyi dileklerinizi bana iletirseniz sevinirim…