14 yaşlarında yatılı kur’an kursuna ve imam hatip yazıldım. Aslında meslek lisesi istedim ama babam imam olduğu için ve önü açık bu lisenin filan konuşarak ikna edip benim kayıtımı yaptı ve ben de direkt hemen kapandım. Pek bilincinde değildim aslında kapanmanın. Birkaç sene şalı düzgün bile saramıyordum. Hatta ne günlerdi şimdi aklıma gelince o yaştaki çocuğa örtünmenin ya da şu ayeti ezberle şu şekilde namaz kıl diye ders vereceklerine keşke dini açıdan yaratılışımız, varoluşumuzu öğretselerdi diyorum. Yabancı biri müslüman olmadan önce ona nasıl dini açıklanıyorsa ergenlik çağında ya da daha küçük çocuklarda aynı şeklide dinimizi öğretsek ne olurdu ki?
Küçük yaşta yatılı kurslarda kaldığım zamanlarda bir süre sonra daha kalmak istemedim ve ailem biraz daha dayan bir kaç ay sonra belgelerini alacaksın dediler. Ben yine istemedim inatla odaya kapattım kendimi ama mecburdum. Kur’an açıp okuyamıyorum sürekli kekeliyordum okurken. Uzun süre namaz, kuran okuyamadım. Seneler geçti üstünden belki ondan sonra yavaş yavaş ibadetlerimi yapmaya başlıyorum ama hala namazlarımı tam kılamıyorum.
Şimdi de babam kuran kursu öğretmeni ol şu kadar maaşın olacak diyor ve ona senelerce hayır istemiyorum dediğim halde beni bu boğan durumun hala farkında değil ya da işine geliyor.
Şu anda 25 yaşındayım. Hayat benim için sanki 17-18 yaşlarında durmuş gibi. Hiçbir şey yapasım yok. Ye, iç, yat hesabı halk eğitim kurslara gidip ara ara kendimi zorluyorum, adımlar atıyorum. Sırayla sosyalleşmeye çalışıyorum.
Henüz şalımı açmadım çok korkuyorum. Ailem fiziksel şiddet uygulayacak bir aile değil ama pişman olmaktan ya da insanların bana karşı söyleyeceği şeylerden ve ailemin tepkisinden korkuyorum. Çok hassas bir kişiyim. Ufacık bir şeyde bile hemen gözlerim dolar ağlarım.
Ben şimdiki nesil gibi açıklık istemiyorum. Onlara özendiğim de yok.
Sadece hayata devam etmek istiyorum. Benim için çok zor gerçekten. Olduğum yerde sayıklamak, çocuk yaşta delice intihar düşünceleri… Artık aklımda yok ama hayata karışıp bir şeyler yapamıyorum. 25 yaşıma bastım. İleride evlilik hayatım olursa eğer eşim beni açık ya da kapalı olduğum için değil ben olduğum için sevmesini, kabul etmesini istiyorum. O yüzden şu anda tam zamanı belki de. Annem benim iyiliğimi düşünüyor. Çok tepki vereceğini düşünmüyorum ama o da şaşıracak. Asıl mevzu babam. Ondan çok çekiniyorum. Evde bile pijama ile dolaşmamı kabul etmeyen dışarıda başörtüsüz dolaşmama baya sert tepki verecektir. Allah yardımcımız olsun. O kadar günahlar var ki bir başörtüsünü açmak benim açımdan hiç geliyor.