Merhabalar. Ben de hikayemi anlatmak istedim. Çevremde beni anlayışla karşılayacak kimse yok. Doğulu, dindar bir ailede büyüdüm hâlâ onlarlayım. 17 yaşındayım ve 10 yaşında babamın zoruyla kapatıldım. Annemin bir şey deyip karşı çıkmasını isterdim ama olmadı. O günden beridir babamdan nefret ediyorum. Babam hiçbir zaman sevmedi bizi, istemedi ve o beni sevsin diye her şeyi yaptım. Baba tarafıyla aynı yerde yaşıyorduk. Onların baskıları, kısıtlamaları artınca babam şehire taşınalım dedi ve geldik. Şu an YKS sınavına hazırlanıyorum. 8. sınıfta başörtüm yüzünden çok zorbalık gördüm. Zaten istemiyordum, tamamen soğudum. Annemle bu konuyu konuştuğumuzda kızdı ama sen bilirsin dedi.
Yine de bizim ailede son sözü her zaman babam söyler ve babamın kırmızı çizgisidir. Açılmak istediğimi söylesem tahminimce okuldan alır ve evlenmemi bekler, harçlığımı keser. Kötü olan şu ki çalışmama bile izin vermiyor. Son iki yıldır babamın hayatında biri var ve çok seviyor. Dinde 4 kadın kabul diyip onunla birlikte dini nikah kıymayı düşünüyorlar. Annem bu durumdan haberdar ve her zaman babamın o kadından ayrılmasını bekledi. Tabii o esnada annem kendine zarar verdi, defalarca hem de ama babam asla bırakmadı, bırakacakmış gibi de gözükmüyor. Benim babamdan almak için yıllardır çabaladığım o sevgiyi o kadın 2 yılda aldı, çok zoruma gidiyor. Evin en büyük ve tek kızı benim. Başka kız da olsun istemem zaten onun da hayatı kaymasın.
Korkularımdan ve kaygılarımdan dolayı ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Ayrıca zamanında dedemlerle yaşıyorduk ve dedem asla dışarı çıkmama arkadaş edinmeme izin vermezdi. Bu yüzden sosyal bir insan değilim ve çevremde kimse yok. Keşke babam gitse ve bir daha gelmeze ya da annem ayrılsa ondan annem de mutlu olsa artık. Çok değişti annem bu süre zarfında. Zaten bize ilgisizdi daha da ilgisiz oldu. Babam her zaman her olayda annemi suçlar, annem de tüm sinirini stresini benden çıkarır. Çünkü kardeşlerimi her zaman korudum. Benim de saçım yağmurda ıslansın o kadar çok istiyorum ki. 17 yaşıma kadar bir kere bile deniz görmedim ve olduğumuz yer dışına çıkmadım. Babam her yaz bizi kendi istediği yerde zorla çalıştırır babanın bedduası kabul olurmuş almayın der. 17 yıldır hayatımda kayda değer hiçbir şey yok. Boş bir hayattı bundan sonra ne olur bilmiyorum ama bu evden ya ölü çıkarım ya özgür.
“Bu evden ya ölü çıkarım ya özgür” için bir yanıt
Merhaba , öncelikle gerçekten ve gerçekten yalnız olmadığını(ben ve bizim gibi insanlar var) ve eğer istersen benle konuşabilecegini belirtmek isterim. Seni çok iyi anlıyorum çünkü benzer şeyler yaşadım ve yaşıyorum da. Ve içinde bulunduğu durumu bunalımı psikolojiyi de biliyorum. Kendini bırakma lütfen , söylediklerim kolaymış veya kolayca soyluyormusum gibi gelebilir ama yine söylüyorum seni çok iyi anlıyorum. Ve arkadaş edinememe konusuna gelince bende benzer şekilde ama şuan arkadaşlarım var , eğer istersen bizde arkadaş olabiliriz 🙂 yalnız olmadigini bil lütfen , yanındayız 🤍🫂