Her şey için artık çok geçmiş gibi hissediyorum

Merhaba. Ben nerdeyse 19 yaşında bir kızım. Buraya yazan birçok kişi gibi ben de açılmak istiyorum ama ben biraz daha değişik bir durumdayım. Benim ne ailem kapanmam için zorladı ne de etrafımdakiler. O zaman üniversiteye geçen ablam ve sınıfımdan birkaç kişi kapandı başka bir ablamda zaten kapalıydı ve o zaman onlara o kadar çok özenmiştim ki babamın “Daha erken kapanma.” demesine ve izin vermemesine rağmen ısrar ettim ve kapandım… Şimdi anlıyorum neden izin vermediğini keşke dinleseydim. Kapandığımda gerçekten çok mutluydum taa ki dokuzuncu sınıfa kadar.

Sekizinci sınıfta başka bir şehire taşındık ve haliyle okulda değiştirdim. Bırakın sınıfı okulda tek kapalı bendim ve o sene sosyal anksiyetemin olduğunu sonradan öğrendim ama gerçekten hiç mutlu değildim. Dokuzuncu sınıfa başladığımda hiçkimse birbirini tanımadığı için kaynaşmakta zorlanmadım ama yine kendimi dışlanmış hissediyordum. Mesela bir sürü arkadaşım vardı etkinliklerde görev alırdım koroya dahildim yani mutlu olmamı engelleyen bir şey yok gibiydi. Koroda ve bizim sınıfta dokuzların popüler bi kızıyla provaya giderken bana “Hiç açılmayı düşündün mü?” diye sordu ben de o ergen aklıyla “Açılacağım zaten.” dedim. Halbuki o güne kadar aklımdan bile geçmemişti.

O günden sonra hiç neden açılmak istiyorum diye hiç sorgulamadan direkt açılmak istiyorum diye kendimi harap ettim. Neden ailene söylemedin diyecek olursanız benim ailem çocuklarını güya çok sever ama bir gün olsun gelip saçımı okşayıp “Ne yaparsan yap, kim olursan ol hep seni seveceğiz.” demez. Annem öğretmen ve öğrencilerinin dertleriyle uğraşmaktan kendi çocuklarına fırsat bulamıyor. Kalan zamanlarda da telefonla oynuyor. Babam da öğretmen sayılır ve o da işiyle uğraşır bizimle annemden çok ilgilenir ama o da hiç dertleşmez. Ablamlar var ama yok gibi onlar da kendi dertleriyle uğraşıyorlar. Arkadaşlarıma da hiçbir şey anlatmam, fazlalık gibi hissederim. Yani anlayacağınız çocukluğumdan beridir kimseye hiçbir derdimi anlatmam. Görünmez olmak aşırı yorsa da patlamaktan korktuğum için kimseyle bir şey paylaşmıyorum.

Onikinci sınıfta nihayet bi akşam küçük ablamla evde tekken ona açılmak istediğimi söyledim ağladı sarıldı ”Neden bunca yıldır içinde tutuyosun?” diye sonra diğer ablama söyledi diğer ablam da geldi ve bana dini açıdan her şeyi anlattı ve yine kararı bana bıraktı. Ben bir süre denemek istediğimi söyledim ama içten içe açılmak istediğimi biliyordum. Ne kadar kabul etmesem de, neyden korktuğumu bilmesem de korkudan bunu söylemiştim. Ama ben iyice araştırmamı yaptıktan sonra yine açılmak istediğimi deneyip olmadığını söylememe rağmen ve onların da tamam annemle babamla konuşuruz demelerine rağmen o günden beri konuyu açmamaları canımı aşırı yakıyor. 2 sene geçti üstünden ve ben depresyona girdim her şey için artık çok geçmiş gibi hissediyorum. Ben ne dinden çıktım ne de başörtüsüne karşı bir kin besliyorum. Ben dinimi seviyorum ama bu yolda başörtüsü bana aşırı ağır gelmeye başlamıştı. Açık birinin saçlarını görünce içim gidiyor. Bazen onlara bakınca acaba yanlış anlıyorlar mı diye bakmamaya çalışıyorum ama başaramıyorum çünkü gözlerimi üzerlerinden alamıyorum. Ne yapacağım gerçekten hiç bilmiyorum.