Ben günahlarım başlayınca anneannem ve teyzemin baskısı ve biraz da kendi içimde olduğu için 7. Sınıfın sonunda kapandım. 8. sınıfta anneme açılmak istediğimi söyledim. Annem şaka yaptıgımı sandı ve birilerinin beni etkilediğini söyledi. Ertesi gün, beni çok üzdün bir daha böyle şeyler düşünme vs. dedi ve konu bir şekilde kapandı. Tabiki benim içimde o zamandan beri açılma düşüncesi gitmedi, içimi kemirip durdu. 10. sınıfın başlarında cesaretimi toplayıp anneme söylemeye karar verdim “Ben aslında sizi üzmemek için kapalıyım normalde kapalı olmak istemiyorum.” vs. dedim. Annem kızdı saçmaladığımı, imanımın zayıf oldugunu söyledi, sonra babama kızın açılmak istiyormuş dedi. Babam benimle uzun uzun konuştu sen bilirsin vs. dedi. Ben ertesi gün okula açık bir şekilde gittim.
İmam hatip olduğu için garip bakışlar aldım arkamdan fısır fısır bir şeyler konuşuldu. Ama umurumda değildi çünkü ben mutluydum, özgürdüm. Bazı arkadaşlarım çok güzel olmuşsun bile dedi. Eve geldim kapıyı babam açtı annemle babam beni evden çıkarken görmedi. Babam beni öyle görünce afalladı ama belli etmedi, görmezden geldi. Babam annemi işten almaya gitti. Annemlerin gelmesine yakın ablam annemi aradı konuştular vs. bana “Gelince onu geberteceğim.” dedi. Eve geldiginde açılamaz, onu okuldan alırım, eğer yarın okula kapalı gitmesin onu öğlen arası gelir rezil ederim ve daha nicesi… Saçımı yoldu, canım acımadı ama o acıyı ruhumda hissettim hem de ne hissettim. Ben bu tehditler üzerine kapanmak zorunda kaldım. Şu an 10. sınıfın yarısındayım ve geçen gün konuşurken “Sen benim arkamda durmadın.” vs. dedim. “Eğer kapanmasaydım etesi gün beni gercekten rezil edicek miydin?” dedim. “Hayır.” dedi ve ben hala açılmak istiyorum. Ne yapmalıyım?
“Ben aslında sizi üzmemek için kapalıyım” için 2 yanıt
Senin aileni bilmiyorum ama ben de 10.sınıfta ikinci dönemde açıldım. Tatil bunun için iyi bir fırsat. Ben olsam denerdim.
ben de benzer bir durumdaydım. 5. sınıftan beri kapalıyım ben de, açılmak 8. sınıftan beri aklımda şu an 12. sınıfım. 8. sınıfta bir ara sohbet etmiştik annemle, tabii o zaman ona direkt istemiyorum dememiştim onun yerine niye böyle bir şey var vs demiştim o da anlamıştı benim istemediğimi o gün birkaç saat konuştuk ben bayağı ağladım sonra konu kapanmıştı. 10. sınıfta yine böyle bir sohbet oldu, bu sefer ben ertesi gün açık gittim okula annem evde ağladı oturup ne diye ağlıyorsa. okulda çok mutluydum herkes de sonunda dedi tebrik etti arkadaşlarım biliyorlardı istemediğimi çünkü, sonra eve geldim annem teyzemi çağırmış ikisi oturup benimle gece ikiye kadar konuştular annemle kavga ettik ama ben sadece ağladım istemiyorum dedim takacaksın benim çizgilerim var dedi okula göndermedi ertesi gün ve ben de o gün ettiğimiz uzun kavgalara katlanamayıp tekrar kapandım, okula yine kapalı gittim. şimdi 12. sınıfım hala kapalıyım, yks’ye hazırlanıyorum, netlerim istediğim gibi istediğim yere gideceğim umarım ve üniversiteye gidince açılacağım bilmiyorlar hala açılmak istediğimi, gerek gizli gerek söyleyerek çünkü ben evdeki baskıyla başa çıkacak kadar güçlü değildim. eğer sen başa çıkabileceğini düşünüyorsan açılmayı dene tekrar çünkü ben hala giden yıllarıma yanıyorum, 7 yılım gitti ben çocuktum ama giden gitti artık. ne kadar zaman geçerse o kadar yük haline geliyor ve zorlaşıyor ama baskı da benim için bir o kadar zor o yüzden ben baskıdan biraz daha kurtulacağım zaman açılmayı seçtim (umarım) sen de düşün taşın başa çıkabilir misin çıkamaz mısın diye… umarım hepimiz kurtuluruz sevgiler