Ben buraya bu yazıyı yazdığıma inanamıyorum. Bu platformu ilk gördüğümde açılmak çok kötü ama insanlar ne yaşıyor sadece ben mi böyle hissediyorum diye okumuştum. Okuduğum her mektupta kendimden parçalar buldum. Ben 20 yaşında üniversite öğrencisiyim ve keşke üniversiteye başlamadan açılsaydım. Sonuçta olan olmuş olacaktı herkes lafını edecekti ama şu anda geçmiş bitmiş olacaktı o yüzden düşünen arkadaslar varsa düşünmek yerine yapın. 14 yaşından beri kapalıyım ve yaklaşık 4 yıldır açılma isteği aklımda. Ha klasik hikayenin biraz zıttı benim hikayem. Çünkü benim çevremde çoğu kişi kapalıydı ve en küçük bendim. Ben de kapanınca beni büyük görüp fikirlerimi önemserler sanmıştım ve babamı da mutlu edecektim. Bu yüzden bayramda kapanmaya karar vermiştim.
Annem küçük olduğumu söylemiş yapma kızım demişti ama aynı zamanda beni alışverişe de götürmüştü. Yani anneme şimdi çok kızıyorum. Madem aklımın buna karar veremeyeceğinin farkındaydın neden alışveriş yaptık, o anlık mutluluk için geleceğimi neden düşünmedin diye. Ben kapatsaydım sen açsaydın diye sürekli söylendim. Her neyse açılma isteğimi ailede bilmeyen yok. Fakat bizim dedemler ile evlerimiz karşılıklı ve ailemiz yaşadığımız yerde tanınan bir aile. Bu yüzden en başta el alem ne der diye düşünüyorlar sonra kimse kendi geçmişine bakmadan din üzerinden çok günah diyip yargılıyorlar. En sonunda babam açıl ama hakkımı helal etmem dedi.
Çok şükür öyle şiddet filan göstermez, çok sever beni. Bu yüzden onu üzmemek için hala kapalıyım. Çünkü açılırsam çok üzülür ve muhtemelen bana küser. Babamın bana küsmeyeceğini bilsem kimseyi umursamam. Annem de sen bilirsin diyor ama tripli laflar ve bakışlar atarak istemediğini belli ediyor. Onun dışında el aleme o kadar çok küfür etmek istiyorum ki. Özellikle erkeklere, hayatında kaç kere kapandınız da kapanıp açılan birini yargılayabileceğinizi düşünüyorsunuz? Gerçekten edebilecekleri lafları düşününce sinirim bozuluyor. Bilmiyorum yapabilecek miyim ama buraya başardım diye yazmayı çok isterim.