Şu an 19 yaşındayım. 8. sınıf bittiğinde kapandım. Anne ve baba tarafındaki tüm akrabalarım kapalı. Bir tanesi kapanıp açıldı ona çok tuhaf gözlerle bakar hepsi. Babam alkol kullanır karı kız peşindedir. Şu an sevgilisi var ve hiç sevgilisi olmadığı bir dönem neredeyse olmadı ama bizim kendi kararlarımızı verip açık ya da kapalı olma ihtimalimiz yok hiç olmadı, en geç liseye geçerken herkes kapanmalı. Babam sanki işlediği günahlar bizim sevaplarımızla kapanacakmış gibi davranıyor. İlk kapandığımda çok hevesliydim herkes de benimle mutluydu yeni kıyafetler alındı teşvik amaçlı ama 9. sınıfın 2. döneminden beri açılmayı düşünüyorum. Büyüdükçe de hayatımda hiç kendi kararlarımı uygulayamadığımı fark ettikçe bu isteğim daha da büyüyor.
Evet bugüne kadar hep açılmayı istiyordum ama şu an bu bana böyle dayatıldığı için mi yapmak istemiyorum yoksa gerçekten mi istemiyorum emin değilim. Bu düşünceler ilk başladığında annemle paylaştım onunla her şeyimi paylaşırım. Tabiki bunu yapmamam için bir ton nasihat verdi ve ağladı. Bundan o kadar bıktım ki yeter ki sussun diye tamam demeye ve o düşüncenin anlık olduğunu söyleyip bunu ona inandırdım. Şimdi onlara yaptığım şeylerden mi etkilenip bunu istiyorum yoksa gerçekten mi istiyorum bilmiyorum. Çünkü destek vermeseler bile kararıma saygı duymuyorlar. Bu düşüncemi gerçekten isteyip istemememi anlamamı öyle zorlaştırıyor ki işin içinden çıkamıyorum. Sanırım bunu sadece açılarak ya da delirene kadar düşünerek öğreneceğim…