Merhaba. Ben şimdi saydım tam 15 senedir kapalıymışım. Annemin zorlamasıyla kapandım. Çok acı belki söylemesi ve itiraf etmesi zor ama böyle. Ne zaman geçmişe dönüp baksam bu yaralayıcı, çok acıtıcı bir hatıra olarak geçmişte duruyor. Annemin baskısıyla kapandığımda ortaokulu bitirmiştim. Ne de olsa artık adet olmuştum. Onun da öncesinde bana yavaş yavaş kısa kollu giydirmemeye başlamıştı. Her seferinde beni uyardığında ona “Hayır” diyordum ama çok sertti maalesef. Bunları yazmak benim için çok çok zor. İnsan acılarını en çok da kendi ailesinin açtığı yaraları hatırlamak istemez, unutmak istermiş. Sanırım bu yüzden ilk defa bu kadar acıklı bir hikaye olduğunu şimdi yazarken fark ettim. Geçmişe dönüp baktığımda gördüğüm şey annemin beni sevmemiş olduğuydu. Sevseydi bu kadar istemediğim bir şeye gözyaşlarıma rağmen dikte ettirmezdi bence. Ben şimdi anne olsam yavrumun gözyaşlarına kıyamazdım diye düşünüyorum.

Annemle bir alışverişe gitmek tamamen işkenceydi. Asla pantolon giydirmezdi. Bense yaşıtlarım gibi sportif havalı güzel bir kız olmak isterdim. Çok çok güzel bir kızdım. Hala da çok güzel bir kadınım. Bunu hep söylerler. Yazlarım kuran kursunda geçti. Ailemin sözünden hiç çıkmadım en ufak bir hata bile yapmadım. Onların istediği gibi olunca o kadar çok sevdiler ki. Önümde başka örnek olmayınca doğrunun bu olduğunu sandım. Lise üniversite derken açılmak istesem bile bunu asla kendime bile itiraf edemedim. Şu an çalışıyorum kendi paramı kazanıyorum ama halen cesaret edemiyorum. Çok hassas biriyim. Tek sıkıntı başörtüm değil. Arkadaşım, dostum, bir desteğim yok. Yalnız yaşayan bir kadınım. İşten eve evden işe. Hayatı yaşıyorum ama tat almadan ölü gibi. Okul hayatımda hiç sevdiğim bir ortamım olmadı. Hassas bir çocuktum bir yandan da başörtülüyüm diye çekinirdim iletişim kuramazdım.

Aileme sorunlarımı anlatamazdım çünkü dinlemezlerdi, dinler gibi yaparlardı. Ailemden ayrıydım hep okul hayatım boyunca bir kez bile başımı açmaya cesaret edemedim. Bunu söylemek bile annemin bana aylarca küs kalması azarlaması demekti. Beni kapanmaya zorlayan annemi ve onun annesini neden yürekten sevemediğimi şimdi daha iyi anlıyorum. Anneme beni istemediğimi bildiği halde kapattığını sordum. Verdiği cevap o kadar şeyden sonra basitçe açıl demek oldu. Benim çocukluğumu gençliğimi yaralamamış gibi basitçe açıl o zaman dedi. Kolay mı uzun yıllar kapalı durunca açılmak. Toplumun gözlerini üstüne çekmek. İnsanların yargılamalarına kabalıklarına yobazlıklarına tuhaf bakışlarına maruz kalmaya cesaret etmek. Yalnızım, beni destekleyecek yanımda olup bana sadece psikolojik destek verecek kimsem yok. Psikolojik olarak kolay dağılan biriyim bunu için gitmediğim terapist kalmadı.

Derdim açılıp insanlara güzelliğimi vücudumu göstermek değil. Bunu yapmak istesem dar giyinen açıktan daha gösterişli kapalılar da var. Onlar gibi de olabilirdim ki onlara da saygım var. Kimse kimseye ne giyeceğini nasıl giyeceğini söylememeli. Kimse kimsenin sınırını, hakkını ihlal etmeden zarar vermeden istediği gibi giyinsin. İster çarşaf giysin ister mini insan olduktan sonra kimseyi ilgilendirmez. Yobazlara, kimin günahkar kimin cehennemlik olduklarını söyleyenlere, tanrıdan fazla tanrıcı olanlara, insanlara din yoluyla parmak sallayan insanlara tahammülüm yok. Aşırı dinci, ukala ağzı tükürük saça saça insanları yargılayan cehenneme gönderen yobazlara önceden bir nebze tahammülüm vardı artık hiç kalmadı.

Açılmak istememin temel sebebi insanların beni görüp kafalarında hemen bir kategoriye koymaları. Koyu bir dindar olmamama rağmen insanların gözünde bir politik temsiliyet yükleniyormuş gibi hissetmek istememek. Ben sade bir vatandaşım. Bir dini inancı ya da siyasi görüşü koyu bir şekilde savunmuyorum. Nedense yobaz gerici cahil biri olmadığımı sanki tanıştığım her yeni kişiye ispatlamam gerekiyormuş gibi hissediyorum. Oturup tartışmasını yapmak istemeyeceğin bir hassas noktada net ve katı bir duruş temsil etmek zorundaymışım gibi hissediyorum. Bu zamana kadar da hep böyle hissettim. Kendimi çok sorguladım. İnsanlar sırf bana yobaz demesin gerici demesin diye açılmak da çok saçma geliyor. Daha evlenmedim ama evleneceksem böyle yobaz biriyle asla evlenmek istemem. Belki kapalıyken de beni istediğim gibi biri sever belki dedim ama karşıma çıkanların hepsi yobaz çıktı. Artık kapalı olarak istediğim kişiyi bulamayacağıma bulsam bile o kişinin beni istemeyeceğine emin gibiyim. Ben olsam ben de kapalı biri ister miydim bilmiyorum. Belki bu sorunun cevabını vermek için erkek olmam gerekiyordur.

Açılınca her şeyin harika olacağını düşünmüyorum çünkü kaybolmuş bir 16 sene bir gençlik zaten gitti. Çoğu hevesim kaçtı içim çoktan soldu. Sadece artık yobaz insanlarla aynı fikirdeymişim gibi onlardan tarafmışım gibi görünmek istemiyorum. Kızım olursa kapanmasını ister miyim? İstemem ama tabiki bu onun tercihi. Kimi gerçekten sevsem erkek olarak hepsi tam anlamıyla seküler olmasa da sekülere çok yakın erkeklerdi. Zorla bir dindarı sevmeye çalıştım çok sevdim hatta aşık bile oldum ama çok şükür olmadı onunla, beni istemedi. İyi ki de istememiş. Çünkü bir ömür ona tahammül edilmezdi.

Benim için artık doğru kararın açılmak olduğu çok açık gelmeye başladı. Açılıp bir an önce kurtulmak istiyorum. Ben de sadece düz bir insan olarak görülmek insanlara bir şeyleri ispatlamak zorunda olmamak istiyorum. Ama cesaret edemiyorum. Ya dağılırsam ya dik duramazsam diye. Daha önce bir iki defa başımı açmaya çalıştım ailem de onayladı ama ben dışarı çıkınca çıplak gibi hissediyorum. Çok utanıyorum. Hiç rahat edemiyorum çalıştığım yer de tutucu bir yer. Biliyorum onları umursamamalıyım ama çok kaygılanıyorum. Hiç açılamazsam diye de korkuyorum çünkü bu yüzden sürekli erteliyorum. Umarım bir gün açılırım bu kez kesin bir şekilde. Buraya size yazmak için sabırsızlanıyorum. Bu arada bu konu benim için anlatması, yazması çok zor. Dağınık yazdıysam lütfen kusuruma bakmayın.