Ben 4 sene önce dinden çıktım. 6 senedir de kapalıyım. Başörtüsünü taktığım ilk günden beri çıkarmanın hayallerini kuruyorum. İlkokulda arkadaşlarıma boş muhabbet olsun diye “Sen büyüyünce kapanacak mısın?” diye sorardım. Cevap çoğu zaman “Evet” olurdu, ki benim de bu soruyu sorarken almayı beklediğim yanıt da buydu. Ancak bir gün bir arkadaşım bu soruma “Hayır” dedi. O anki şaşkınlığım dün gibi aklımda. Bu soruya 2 farklı cevap olduğunun bilincinde değildim o ana kadar. Arkadaşımdan bu yanıtı aldığım gün iyice düşündüm ve aslında içten içe benim de bu soruya “Hayır” demek istediğimi fark ettim. Bunun üzerinden bir iki sene geçti ve ben ilk defa adet oldum. O zamanlar adet olmakla kapanmak arasında tam bir bağıntı kurmamıştım daha. O bağlantıyı kuramayacak kadar küçüktüm.

Ancak öyle ki içimden bir ses bana adet olduğumu saklamam gerektiğini söyledi. 1 sene boyunca sır gibi sakladım. O zamanlar biri gelip de bana neden adet olduğumu sakladığımı sorsaydı bir cevap veremezdim, çünkü bilmiyordum. Şimdilerde keşke daha uzun bir süre saklasaymışım diyorum. Son 1 yıldır dışarda açılıyorum. Yalnızca ailemin yanında ve de okulda kapalıyım. Açık olmayı tecrübe ettiğimden beri tamamıyla açılmanın hayaliyle yanıp tutuşuyorum. Kapalı olduğum her an yerin dibine giriyorum, dışarda kimsenin suratına bakamıyorum utancımdan. 6 yıl gerçekten çok iyi dayanmışım diye düşünüyorum şu sıralar sık sık. Dışarda açılmaya başlayalı en fazla 1 yıl olmuştur ve ben artık kapalı olmaya 1 günlüğüne bile dayanamayacak haldeyim. Ancak eminim ki eğer aileme açılmak istediğimi söylersem bu hayallerim de benimle birlikte toprağa gelir.