Sürekli hiç başımı örtmeseydim hayatımın nasıl olacağının hayalini kuruyorum. Bu sitede yazılanları okudum. Hiç benimle benzer durumları yaşayan birine denk gelmedim. Belki yanılıyorumdur ama herkes ya 4-6 yıl civarı başörtüsü takmış ve onları destekleyen birileri illa ki olmuş. Ben ise birkaç ay sonra hayatımın yarısını başörtüsü ile geçirmiş olacağım. Evet tamamen yarısını. Henüz yaşım genç aslında, çok küçük yaşta kapandığım için hayatımın yarısı oluyor. Hala ekonomik bağımsızlığımı kazanıp aile evimden uzaklaşıp açılmak için umudum var ama neye yarar? Gençliğimi eve tıkalı kalmış bir şekilde hiç zevkleri hobileri olmayan sürekli intihar düşünceleri olan biri olarak geçirdikten sonra iş hayatına atılsam ne olur? Kimsenin beni sevmeyeceğinden adım kadar eminim.
Herkes şu an etrafımdaki insanların yaptığı gibi korkak, ezik ve ailesine söz geçiremeyen biri gözüyle bakılacak bana. Katillere, tecavüzcülere sempati duyulacak bu ülkede belki ama ben yine sevilmeyeceğim, yine sevilmeyeceğim! Toplumda yer edinemeyeceğim bir parça kumaş yüzünden. Derdim başörtüsü ile değil, başörtüsü takıp iyi yerlere gelen özgüvenli insanlar tanıyorum ama kendi tercihleri ile alakalı bir durum. Benim tercihim değil. Annem en büyük düşmanım gibi. Yemin ediyorum aile evinden uzakta yaşadığım zamanları hayal ederken kendimi alkol içip domuz yerken değil de oje sürerken hayal ediyorum. Ailesi karışmadığı için bunu yapabilen kapalıları görünce deliriyorum, çıldırıyorum, kıskançlığımdan ölüyorum.
Belki de hiç kapanmasaydım, sınıf arkadaşlarımın sevdiği bir kız olarak kalsaydım, lisede aynı şekilde insanların konuşmaya çekinmediği biri olsaydım, üniversitede de özgüvenli olabilseydim, kulüplere katılabilseydim, çimlere otursaydım, birkaç arkadaşım olsaydı, sohbet etseydik çok güzel olurdu. Bunların hepsinin sebebinin bir kumaş parçası olması size saçma geliyor biliyorum. Kafamda örtü olduğu her anda muhafazakar insanların örtüye uygun yaşamıyorum diye, seküler insanların da örtü takıyorum diye benden nefret ettiğini hissediyorum. Durum bu olmasa bile benim için böyle. Eğer bir gün açılsam da hiçbir şey değişmeyecek, muhafazakar insanlar açıldım diye seküler insanlar da hayatımın yarısından fazlasını başörtüsü ile geçirdim diye benden nefret edecekler.
Çocukken bir gün kendi kendime “Kapanayım da cehenneme gitmeyeyim” dediğim için hayatımı böyle mahvettim işte. Kendimi sevememeyi geçtim. Artık ne insanları ne hayvanları sevebiliyorum. Sürekli birilerinin veya bir şeylerin zarar görmesini istiyorum. Kendimi tanıyorsam da açıldığımda yıllardır insanlardan alamadığım ilgiyi insanların birden vermesini bekleyeceğim ve kimse vermeyecek ve hayal kırıklığına uğrayacağım. Kapalı kalırsam yine aynı terane devam edecek kendimi bir gün bile sevemeden öleceğim. Bu siteyi yıllardır okuyorum, takip ediyorum ama ilk defa yazmak istedim çünkü çok sıkıldım bu durumdan.
“Kendimi bir gün bile sevemeden öleceğim” için 2 yanıt
Merhaba öncelikle yazdıkların icimi fazlasıyla burktu kendim yazmisim gibi hissettim ancak umitsizlige kapilmamani tavsiye ederim ve asla yalnız degilsin bunu unutma ! evet daha uzun sure o ortuyu taktin belki ancak hepimiz aynj dertten muzdaripiz ve icinde bulundugun ruh halini cok iyi anlayabiliyoruz suanda kac yasindasin bilmiyorum ama aile evinden uzaklasmani tavsiye ederim boyle bir sansin yoksa da acik bir sekilde cik disari ya da ailenden birine acil daha yasayacak cok guzel gunlerin var eminim ki. Bu sekilde dusunerek yalnızca psikolojin zarar gorur ve bu ancak seni asaga ceker nasil bir durumda oldugunu tam bilmedigim icin fazla konusamayacagim ancak istersen ig den konusabiliriz lutfen guclu kal! <3333
Nasıl hissettiğini çok iyi anlıyorum. Ayıp Bi şey yapmadığımdan emin olmama rağmen kapalı olduğumda zorla kapandığımi, açıldıktan sonra da Bir zamanlar kapalı olduğumu saklamaya çalıştım hep. Senin dediğin gibi başörtüsü bana hep özgüven eksikliği verdi bunu konuyu ablamla konuşunca bir de üstüne insanların ne düşündüklerini çok önemseyen karakteri oturmamış biri oldum. Derdim hiçbir zaman insanların ne düşündüğü olmadı sadece balkona çıkarken bile başıma bi şey örtmek istemedim. Biri beni görucek ve begenmicek diye değil sadece ben bu değilim ve neden böyle davranmak zorundayım ki… Sonunda üniversiteye gidince açıldım her yerde başörtülü fotoğrafım vardı hep gizledim ama belli Bi yerden sonra herkes öğrendi ve kimsenin o kadar umurunda değilmiş ki. En başindan beri bilen ama sakladığım için konusunu açmak istemeyen arkadaşım vardı. Çok dindar olan arkadaşlarım vardı onlar bile sadece benim için üzüldüler kimse benim hakkımda en ufak Bi kötülük düşünmedi. Bir kaç kapalı arkadaşım vardı Bi süre sonra onlara da anlattım ve şunu görüyorsun herkes hayatının Bi döneminde bizim gibi hissetmiş bazıları geri dönmüş bazıları kalmış ama emin ol ailemiz dışında kimsenin umurunda değil kafamıza ne taktığımız. Biz durumun çok içindeyiz ve çok düşünüyoruz. Her an yargılanmaktan korkuyoruz. Ama emin ol kimse bizi yargılanıyor. Bir zamanlar senin gibi hissettiğim için yazmak istedim herkes seni sevicek. Ben de seni çok seviyorum. Laf olsun diye değil tüm yazını aglarak okudum ve bunların hepsini aglarak yazdım. Sana cok sarıldığımı hissettim ve çok dua ettim senin için. Konuşmak istediğin her zaman burdayım 🥺💜