Ben kapandığımda daha 10 yaşındaydım

Ben kapandığımda daha 10 yaşındaydım. Bir gün babam “Bana örtü ve bone getir.”dedi. Ne olduğunu anlamamıştım. Babam beni oturtup kafama örtüyü taktı “Artık kapalısın” dedi. Gözlerim doldu ama ağlayamadım, ağlayamazdım. Onun için benim belli düşüncelerim yoktu. Ben sadece ne denilirse onu yapan birisiydim, hala öyleyim. Ardından dışarı elbise sermek için çıktım. Yaşlı bir akrabamız “Ooo kızın kapanmış, artık evlendirirsin onu.” dedi. Bunun üzerine zaten sinirli olan babam daha da sinirlendi üstüme yürüyüp “Bir daha dışarı çıkmayacaksın, asla!” dedi. hiçbir şey anlamadan ağlamıştım. Benim bir suçum yoktu ki? Neden bana kızıyordu anlamamıştım. Babam hep böyle bir insandı zaten. Hep gelgitleri vardı. Çok değil aradan 2 saat geçmişti beni dışarı çarşıya çıkardı. İnsanlar beni görsün, kapandığımı görsün diye dışarı çıkardı. Ne ironi degil mi? Bunları yaşamamak için her şeyimi verirdim. Biraz nefes almak için her şeyi verirdim. Annemin ve babamın beni koşullu sevmemeleri için her şeyi…

Şimdi ise korkuyorum başımdakini çıkarmaktan. Ya babam bir şey yaparsa? Ya beni sevdiğinden emin olamadığım ama benim her şeyim olan anneme zarar verirse ne yapardım ? Altı yıldır ilk kapandığım günden beri bunu düşünüyorum. Kaç kez intihar etmeye çalıştım bilmiyorum. Aslında isteseydim şimdiye öldürmüştüm kendimi ama bana engel olan bir şeyler var. Çünkü önümde bir yaşam var okumadığım kitaplar, izlemeyi bekleyen diziler, gezilmesi gereken yerler daha neler neler yaşamalıyım. Belki bugün değil ama birgün benden esirgenen her şeye sahip olmak için yaşamalıyım. Sevilir miyim bilmiyorum ama aynadaki saçımı seveceğim. Bir böceği seveceğim, renkli tokatlarımı, en sevdiğim kitaptaki kötü karakteri seveceğim çünkü seversem bir şeyleri, o zaman düzeltebilirim belki birilerini.