İçimde büyüyen bu özgürlük hissiyatı arttıkça arttıyor

Selamlar, giriş nasıl olur bilemiyorum ama okudukça yazılanları, yazma isteğim arttı ve durduramadım kendimi. Küçüğüm daha, 17 yaşındayım, kendi çapında içsel çatışmalarla dolu, kafayı sıyırmak üzere olan biriyim. Müslüman değilim. Hayatımın her alanında yaptığım her şey ailem tarafından yönlendirildi. Ancak buna rağmen muhteşem bir yere varabildiğimi düşünüyorum. Kendimi olabildiğince geliştirdim ama fark ediyorum ki ne kadar gelişirsem gelişeyim ne kadar çabalarsam çabalayayım bu lanet yerden kurtulmadıkça elimden hiçbir şey gelmeyecek. Gizleyerek okuduğum felsefe kitaplarımın, yazdığım şiirlerimin, öykülerimin babam onları bulup yırtana kadar ömrü olacak. Ben fikirlerimi özgürce ifade edemeyinceye kadar fikirlerim her zaman anlamsız kalacak.

Dediğim gibi 17 yaşındayım 3 aya üniversite sınavım var ama içimde bir hüzün ve dindiremediğim bir acı var. Bir özgürlük ihtiyacı, kaçıp kurtulma isteği ve onlarca yabani duygu. Çalışmıyorum, çalışamıyorum. Duygusal bir buhran içindeyim. Bu yıl kazanmazsam başka şansım olmayacak bittabi farkındayım ama çalışmaktan önce hayata tutunmaya çalışıyorum. Kafamdaki örtüyle olan bağımız ilkokul 3’de başladı. O zamandan beridir nefret duyuyorum ona karşı. Başka şansımın olmadığının farkında olmak beni kahrediyor. İsteklerimi yapamamak, düşüncelerimi dile getirememek çok yorucu. Yoruldum ben ve gittikçe yoruluyorum. Ama aksine içimde büyüyen bu özgürlük hissiyatı arttıkça arttıyor.