Merhaba, bu mektuba nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama çok doluyum. O kadar çok doluyum ki, artık ne yapacağımı bilmiyorum. Olmak istediğim kişi olamamaktan, istediğim gibi yaşayamamaktan ve hep rol yapmaktan nefret ediyorum. Ben 5. sınıftan beri kapalıyım, tamamen kendi isteğimle kapandım. İmam-Hatip Ortaokuluna başlamıştım ve aşırı hevesliydim kapanmak için. Bu yüzden de kapandım kendi isteğimle. Kapandıktan birkaç ay sonra açılmak istedim, çünkü çocuktum ve asla rahat edemiyordum. Anneme söylediğimde kabul etti ve açıldım ama bu çok uzun süren bir açılma olmadı. Açıldığım gün sokağımızdaki bakkala açık gittim ve kendimi çok kötü hissettim. Ertesi gün okula başladığımdan beri ilk defa açık gidecektim ve aynaya baktığımda aynada şeytan görmüş gibi hissettim… 10 yaşında bir çocuktum, tamamen kötü hissederek başörtüyü aldım ve kafama taktım. O günden sonra da tam 11 yıldır çıkaramadım bir daha.
Yaklaşık 7 seneden beri hiç dindar değilim, hiçbir ilgim yok dinle. Tabii dıştan hiç de böyle değil. Tamamen başka biri gibiyim. Her gün rol yapıyorum. Son birkaç aydır ise sabrımın son raddesine geldim. Açılmak istiyorum artık. Bundan annemin de haberi var. Aslına bakarsanız ben 2019 yılından beri yani yaklaşık 5 yıldır ona da söylüyorum ama asla kabul etmiyor, günaha gireceğini düşünüyor ve seni eve almam diyor. Bunları da cidden yapar gibi hissediyorum. Ama annemi cidden çok seviyorum, babam öldüğünden beri -12 yıldan beri- annem her şekilde bana her şeyi sağladı. Onu asla üzmek istemiyorum, eğer onu üzmek umrumda olmasaydı çoktan açılmıştım ama yapamıyorum, o gücü kendimde bulamıyorum. Belki ara tatilde eve döndüğümde beni eve almaz, belki 5 ay konuşmaz ama önünde sonunda konuşur. Ve hayatı boyunca bana küskün kalır. Bunu düşünmek beni kahrediyor. Ona o kadar çok yalan söylüyorum ki düşününce, namaz kıldığımı bile düşünüyor. Sürekli açılmak istediğimi dile getiriyorum ama hep geçiştiriyor, bağırıyor ve asla olmaz diyor. Sıkışıp kaldım. Artık cidden dayanamıyorum, sabrım taşacak ve açılacağım her şeyi göze alıp. Bir 10 sene sonra yine bu durumda olmak istemiyorum, kendim için yaşamadığım bir hayat istemiyorum. Dayanamıyorum.
Comments (2)
Öncelikle çok geçmiş olsun, ben de aynı durumdayım ve lütfen yanlış anlama beni ama babanın vefat ettiğinden söz etmişsin ben eğer babam olmasaydı annemin gözünün yaşına dahi bakmazdım, annem ağlamaktan bayılsa fenalık geçirse (ki bunu daha önce yaptı açılmak istediğimden bahsettiğimde) umursamazdım bile açık çıkardım dışarı eve almazsa da almasın bir şekilde kalacak yer bulurdum diye düşünüyorum. Tabii annenle aranın iyi olmasından bahsetmişsin benim annemle aramızda böyle bir durum olmadığı için seni anlayamıyorum maalesef umarım durumunu küçümser gibi durmuyorumdur keza öyle bir amacım yok. Sana tavsiye vermek gibi bir amacım da yok çünkü ben de seninle aynı durumdayım, önceden buraya birkaç kere yazı da gönderdim yani beni gören biri de “madem kalacak başka yerin var açıl eve gitme” de diyebilir ve diyorlar da ama bazen yapamıyorsun bu konuda seni çok iyi anlıyorum. Ben annemi de babamı da sevmeyi yıllarca denedim ve artık bu işin sevgiyle olmayacağına karar verdim en kısa zamanda iş bulup evden kaçmayı hatta belki izimi kaybettirmeyi düşünüyorum artık. Umarım sen de, ben de, bu siteye yazan bütün kız kardeşlerim de bir gün hep hayalini kurdukları özgürlüklerine kavuşurlar. Lütfen güçlü kal, başka bir hayatın yok, benim de senin gibi 10 yıl oldu ve yaşayacağım bir 10 yıl daha yok belki de
Aynısıyım sadece kızlara ilgim olduğu için yıllarca dışlandım bizim aile fazla dindardı saçımı köküne kadar kesmişlerdi şuan uzadı ve omzumda ama ben hep ezik,hevesi olmayan,ruhsuz biri olarak büyüdüm bence sende bu hataya düşme,hayatını yaşa.