Yalnız olmadığımı, benimle aynı kaderi paylaşan bir çok kadın olduğunu ve kendi çabalarıyla bir yerlere geldiklerini görünce gerçekten motivasyonum arttı. Kendi hikayeme gelecek olursak; cemaate bağlı bir ailede dünyaya geldim, annem cemaatte hala hocalık yapıyor. Bu yüzden küçüklüğümden beri üzerimde “Sen hoca kızısın, insanlara örnek olman lazım, hareketlerine tavırlarına dikkat etmelisin elalem ne der?” baskısı vardı ve bu sorumluluğun altında yıllarca ezildim. Annemden korkuma hiçbir erkekle konuşmadım mesela. Ortaokula kadar her şey güzeldi. Bu baskıların çok da farkında değildim açıkçası. İlk regl olduğumda kapanmam gerektiğini söylediler, kapanmak istemediğim için o zamanlar bana 1 milyon ışık yılı mesafesinde gözüken lisede kapanırım cümlesini kullandım. Liseye kadar da çok ısrar etmediler. Liseye kadar gerek haftasonları gerek yaz tatillerinde hep yatılı Kur’an kursuna gönderildim. Ortaokul bittiğinde artık tamamen yatılı Kur’an kursuna gitmem gerektiğini söylediler ama ben lise okumak istiyordum. Yine geçiştirmek için ve beni okula başlarsam almayacaklarını düşündüğümden bari 9. sınıfı okuyayım en azından temelim olur dedim. Kabul ettiler ve 9. sınıfı örgün okudum 9. sınıf bittiğinde beni okuldan alıp direkt kuran kursuna verdiler.
Yaz dönemi bittiğindeyse babam okuldan gidip kaydımı açıköğretime aldırmıştı bile. Tam 4 sene boyunca orda kaldım. Çıkmak istediğimi, çünkü üniversitesi okumak istediğimi söylesem de annem “Oradan senin ancak ölün çıkar.” dedi ve beni kuran kursundan almadılar. Orayı sevmeye çalıştım, uyum sağlamaya çalıştım ama hiçbir zaman içimden orayı sevmek, saçma sapan kurallarına uyum sağlamak, onların istedikleri gibi giyinip eşarbını onların istediği gibi yapmak gelmiyordu. Zaten ben kapanmak da istemiyordum. Dışarıdan her şeye gülen ama içi karalar bağlayan bir kıza dönmüştüm. 4 sene sonunda artık onların istediğini yaptığımı artık “hoca” olduğumu. Üniversite okumak istediğimi söyledim çok sancılı bir süreçten sonra zor da olsa ikna edebildim. Fakat 4 sene boyunca baskıyla hiçbir istediği olmayan biri olarak burada sorumluluk tamamen bana aitti. Tamamen desteksiz kaldım ve bunu kaldıramayıp depresyona girdim. Şimdi her ne kadar çok istesem de üniversite için ne bir motivasyonum ne de bir temelim var. Bu hayatta sanırım tekim. Her kara gün aydınlığa çıkar diyerek bu yazıyı sizle paylaşmak istedim. Umarım benim hikayemde güçlü ve başarılı bir kadının hayat hikayesi olarak son bulur. 🙂