Merhaba, ben de hepiniz gibi zor bir süreçten geçen birisiyim. 21 yaşındayım ve yaklaşık 8-9 yıldır kapalıyım. Aslında en başında kendi isteğimle kapanmıştım, çok da hevesliydim o zamanlar. Gerek çevreden görme, gerek küçük olmak, gerekse de günün birinde bunun olacağını bilmek derken o gün kapandım büyük bir hevesle. Keşke yapmasaydım. Yıllar geçip büyüdükçe, kendi görüşlerim oluştukça ve karakterim şekillenmeye başladıkça bunun istediğim şey olmadığını anladım. Ben saçlarımı seviyorum, cıvıl cıvıl dolaşmayı seviyorum. Bir şeyin temsili olmak istemiyorum. Ailemle ilk kez geçen yaz konuşmuştum, üniversitenin bir sonraki yılı başlamadan halledeyim diye. Ama halloldu mu, tabii ki de hayır. Konuşmaya çok korktum çok geriledim ve erteledim sürekli çünkü karşı çıkacaklarını biliyordum.

O gün güç bela geçtim karşılarına anlattım. Açılmak istiyorum, artık kapalı kalamıyorum, bunu kendi içimde hissetmiyorum… Hislerimi söyledim ama anlamadılar. Beklediğim kadar korkutucu tepki vermediler evet ama bir o kadar da karşı çıktılar. Annem ben izin vermem, kabul etmem dedi. Babam da düşün araştır neyin ne olması gerektiğini biliyorsun falan filan. Ben de hepsini bilmeme rağmen istiyorum demeye devam ettim. Bu sefer de şeytana uyuyorsun nefsine yenik düşüyorsun lafları ile geldiler. Kabul etmeyecekleri belliydi zaten. Babam en sonunda yolunu yönünü şaşıracaksan okula da gitme deyince ben de geri adım atmak zorunda kaldım. İstemesem de tamam dedim. Çünkü okulumu kaybedemem. Farklı şehirde okuyorum ve eğer haberimiz olmayacak diye orada gizlice yaparsan da hakkımı helal etmem dedi bana. Annem ise gece yanıma tekrar geldiğinde bu konu olacağına sen ağla diyerek yine kabul etmeyeceklerini yüzüme vurdular. Ama ben yapamadım, kendimi sevmediğim bir halde kabul edemedim. Çok düşünüp taşındım ağladım zırladım.

Üniversite açılıp tekrar farklı şehire geçtiğimde bu sefer açıldım. Evet gizli yaptım, söylemedim. Tüm o lafları kendime yediremesem de, bunun ağırlığını bilsem de yapamadım. Şu an yaklaşık 6 aydır üniversitede onlardan gizli açığım. Ama olay burada bitmiyor. Çift hayat yaşıyorum evet ve öğrenciyim. Üniversitemde erasmus kazandım. Seneye yurt dışında okuyacağım. Kafamda bunu da düşünürken gizli bile olsa seneye orada da açık olurum diyordum kendime. Şu an tatil için evdeyim ve erasmus süreci için pasaport, belge vs derken kısıtlı bir sürem var. Yine kapalı çıkarttırmak zorunda kalıcam gibi. Bugün o süreçle ilgili bazı kişilerle görüşüp zamanın az olduğunu vs öğrenince yıkıldım. İkna ederim sonra kimliği vs yenileyip tüm resmi işlemlerde de artık açık olurum kabullenirler diyordum zaten nasıl olsa zamanla alışacaklar. Öyle değilmiş… Akşam konuştum ailemle. Babam konuşmadı bile. Ben söyleyeceğimi söyledim işte tekrar söylemem, bile bile şeytana uyuyorsun bilmem ne. Annem de böyle olsan ne olacak yapma etme.

Kısaca doğru düzgün bir konuşma bile geçmeden tüm umutlarımı söndürdüler. Asla kabul etmiyorlar. Moralim çok kötü. Yarın pasaport çıkarttırıcam ve yine kapalı çıkartmış olucam. Bir yanım diyor ki süre yeterse bayram sonrası üniversiteye döndüğümde tekrar randevu vs alıp orada tekrar kimlik ve pasaport fotoğraflarını değiştir açık yap. Sonra öğrenirlerse bu sefer yollamayız vs ile gelirler mi bana bilmiyorum. En kötü tüm işlemleri kapalı yapıp oraya çıkınca tekrar orada açılsam diyorum. O zaman da şu an bu süreçte belgeler vs ayarlanırken görüşeceğim insanlar karşısında açık biri olan beni ama önlerindeki belgede kapalı olan kızı görecekler. Havaalanı vs derken resmi durumlarda da sıkıntı çıkarmasından korkuyorum, bilmiyorum. Başıma gelen güzel bir şeye bile sevinemiyorum. Ne yapacağımı hiç bilmiyorum, artık bıktım. Niye kendi hayatımı kendim yaşayamıyorum?