Merhaba. Benim hikayem de farklı değil hiçbirinizden. 14 yaşımda ailemin zoruyla kapandım. Ablam da o yaşta kapandığı için, ortaokul başladığında, sen de liseye başladığında kapanırsın imalarına başladılar. Aslında o yaşta olmama rağmen kendimce direnmeye çalıştım ama anneme kapanmak istemediğimi söylediğimde bağırıp çağırmaya başladı, beni kuranın başına oturttu, “Bak ben demiyorum, Allah diyor, kapanmak zorundasın” dedi. Çok ağladım ama hiç cevap veremedim. Lise başlamadan bir gün önce babam bizi örtü almaya götürdü. Arabada yol boyunca ağladım, ikisi de hiçbir şey demedi. O zaman babamın surat ifadesini hiç aklımdan çıkaramadım. Sonra annemle istemeye istemeye iki tane örtü aldık ve ben okulun ilk günü başımı örtüp gittim. Ama okulda açıyordum başımı. O zaman liselerde örtünme yasağı yeni kalkmıştı, ailem de biliyordu açtığımı. Hep arkadaşlarımdan gizli gizli erkenden okula gidip okul tuvaletinde açıyordum başımı.

Çok üzülüyordum, hiç uyuyamamaya başladım. Ailem de bunu görüyordu, biliyordu ama içime siner diye hiçbir şey söylemiyorlardı. Ben de alacağım tepkiden korktuğum için bir daha hiç söyleyememiştim kapanmak istemediğimi. Arkadaşlarım beni açık biliyordu, ailem de kapalı. Lise hayatım boyunca hiçbir arkadaşımla dışarı çıkamadım, bir yerlerde beni görürlerse korkusuyla sadece okula gidip geliyordum. Bir şekilde dört sene böyle geçti. Ben de hep içten içe bu sene tam kapanacağım, üniversiteye başlayınca arkadaşlarıma da söyleyeceğim diye kandırdım kendimi hep ama hiçbir zaman yapamadım. Açılmak düşüncesi aklımdan hiç geçmedi çünkü bu ihtimali o kadar düşünemiyordum, o kadar imkansız geliyordu ki kendimi hep kapanmaya zorlamaya çalıştım ama yapamıyordum. Sonra üniversite başladı, yeni arkadaşlar edindim. Yeni arkadaşlarım beni kapalı gördü, öyle tanıdı.

Biraz alıştım gibi oldu ama lise arkadaşlarıma yine söyleyemedim. Arkadaşlarımın vereceği tepkiden korkmadım, aslında hepsi anlayışla karşılardı ama hâlâ bazı arkadaşlarımın yanında kendi istediğim gibi olabilmemin beni çok mutlu ettiğini biliyordum. Ama kendime bile açık daha mutlu olduğumu söyleyemiyordum. Açılmayı düşünmekten bile hep çok fazla korktum. Soranlara ben de tabii ki kendi isteğimle kapandım dedim, hepiniz gibi. Yedi sene geçti böyle bir şekilde, nasıl geçti günler ben de bilmiyorum. Yedi yıl boyunca bir kere bile aynaya bakıp gülümseyemedim, üzerime bir kez bile severek bir şey almadım, fotoğraflardan kaçtım, hep arkadaşlarımla buluşmaktan, gezip eğlenmekten kaçtım. Hiç sosyal medya hesabı açmadım, hâlâ daha kullanmıyorum. Kendimi sevmedim hiç. Daha sonra üniversitenin son senesinde ağır majör depresyon ve panik bozukluk teşhisi kondu. Ailem nedenini çok duygusal olmama, çok fazla düşünmeme falan yordu.

Ama ben artık içten içe beni bitiren şeyin bu olduğunu fark etmeye başladım. O zaman internette benimle aynı durumu yaşayanlar var mı diye araştırmaya başlarken bu siteyi gördüm. Mesajları okudukça bunları tek yaşayanın ben olmadığımı anladım. Bursumla gizlice psikoloğa gitmeye başladım, orada döktüm ilk kez içimi ama yargılanmaktan hep o kadar korktum ki. Açılmak istediğimi içten içe biliyordum ama kendime bile itiraf edemiyordum hâlâ. Psikolog en azından bunu anlayabilmemi ve kendi kendime de olsa rahatça söyleyebilmemi sağladı. Her seanstan ağlayarak çıktım, kendimi o kadar güçsüz ve çaresiz hissediyordum ki. O sıra nasıl oldu bilmiyorum, bir cesaretle anneme gidip bu durumdan bahsettim. Annem de eğer nefsime ağır geliyorsa daha da kapalı giyinirsem bu durumu bastırabileceğimi söyledi. Oralı bile olmadı, hiç anlayacağınız. O süreçte neden bilmiyorum, herkese açılmak istiyorum diye haykırmak geliyordu içimden. Çevremdeki arkadaşlarıma, kuzenlerime, abime bu durumu anlattım, hepsi de ailemi bildikleri için bunu şu an yapabilmemin imkansız olduğunu söylediler. Azıcık toplayabildiğim cesaretimi de kaybettim tamamen.

Ailem çok muhafazakar ve otoriter, benim ve kardeşlerimin her attığı adımdan haberdar olmak istiyorlar, hep onların istediklerini yapalım, hayatımıza böyle devam edelim. Şu an 25 yaşındayım, iş arıyorum, aile evinde ve iki senedir açılmak bir gün bile aklımdan çıkmıyor. Ama bu imkansız gibi geldiği için ölmeyi diliyorum hep, bari bitsin, kurtulayım. Hem adım atmak istiyorum hem de alacağım tepkilerden çok ama çok korkuyorum, hiç cesaretim yok. Neyi nasıl yapacağımı bilmiyorum, insanların ne dediğini çok fazla umursuyorum, birinden onay almadan bir adım bile atamıyorum. Şu an bunu dile getirsem, söyleyecekleri karşısında yine sessiz kalacağım, cevap veremeyeceğim ve her şey sanki daha da kötü olacakmış gibi hissediyorum. Keşke biri çıksa bana şunu yap, şöyle olacak dese, yönlendirse, gerçekten buna o kadar ihtiyacım var ki. Allah’a bile dua edemiyorum artık, böyle bir konuda nasıl dua edebilirim ki, onu bile bilmiyorum. Gerçekten ölmek istiyorum, kendimi çaresiz ve yapayalnız hissediyorum. En büyük dileğim bir gün buraya gelip, “Bakın ben bu kadar ezik olmama rağmen başardım” yazabilmek ama bunu düşünmek bile bana çok uzak geliyor.